Column: Roland

Zijn dood zal altijd overschaduwd worden door hetgeen er één dag later gebeurde op het Autodromo Enzo e Dino Ferrari in Imola. Zijn weg naar de top van de autosport was misschien niet de meest logische, maar wel een hele mooie. Roland Ratzenberger verdiende het om Formule 1-coureur te zijn.

Ik weet nog goed dat ik op 30 april 1994 op zaterdagmiddag een voetbalwedstrijd had en, zoals gebruikelijk, de Formule 1-kwalificatie zou missen. De VHS-recorder stond aan en ik kon het altijd op een later tijdstip terugkijken. Ik hield me tijdens het voetballen op zaterdagmiddag altijd bezig met de Formule 1, de reden dat ik als voetballer totaal mislukt ben, ondanks dat ik best een aardig niveau haalde. Dit laatste werd mede mogelijk gemaakt door de één jaar oudere generatie die altijd kampioen werd waardoor ik op zaterdagmiddag regelmatig als bankzitter mede verantwoordelijk was voor een 7-0 nederlaag tegen bijvoorbeeld PSV B2.

Roland Ratzenberger dus, als twaalf jarig jochie wist ik niet veel van hem. Er was nog geen internet in die tijd en vakbladen zoals Autosport Magazine waren in de Lectuurshop voor een vermogen te koop. Ik was twaalf en had geen geld om dat te kopen (de tijd heeft overigens stil gestaan op dat gebied maar dat terzijde). Toen ik na de voetbalwedstrijd thuis kwam zag ik op het Duitse ARD een teletekstbericht, ik weet het nog goed: "Erster Tod in der Formel 1 nach 12 Jahren". Daarna schakelde ik over naar BBC Ceefax: "Ratzenberger killed in Imola". Ratzenberger dacht ik, dat is toch die Barbara man, die MTV-kerel? Die man van Simtek die zich niet kon kwalificeren voor de eerste Grand Prix in Brazilië en zich wel kwalificeerde op het circuit van Okayama. Die rustige man....

Ik realiseerde me dat ik voor het eerst in mijn leven moest omgaan met de dood van een Formule 1-coureur. Als twaalfjarig jochie grijpt je dat in eerste instantie niet zo aan, pas op een later tijdstip ga je je realiseren dat het een serieuzere zaak was. Ik heb ook pas op een later tijdstip het besef gekregen wat de dood van Roland Ratzenberger betekende voor mijn liefde voor de autosport. Door de opkomst van het internet en het zoeken in archieven kwam ik er achter dat deze dood uiteindelijk de levens heeft kunnen redden van vele andere coureurs. Deze uitspraak lijkt grof, maar is het niet. Roland was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats.

Lees verder op de volledige siteToen ik afgelopen maand met Danny en Allard Kalff in Hotel de Witte Bergen was om een interview te doen, realiseerde ik me dat de mensen die hem persoonlijk hebben gekend een heel warm gevoel bij Roland hadden. Ik had in de tussentijd al meerdere malen contact gezocht met Adam Cooper om een ode te geven aan Roland, helaas werkte hij niet mee. Toen ik tegenover Allard zat realiseerde ik mij dat er meer was met Roland. De liefde waarmee Allard over Roland sprak heeft bij mij diepe indruk gemaakt. Op een of andere manier zag ik een bepaalde trots in de ogen van Allard toen hij vertelde dat Roland zijn race-auto bij hem in de tuin prepareerde. Ik zag de goedheid van Allard en Roland toen hij vertelde dat Roland in Engeland bij hem op de bank kon slapen. Ik zag een bepaalde emotie toen Allard vertelde dat hij Roland op 30 april nog altijd eert. Roland was veel meer dan de huidige 'nieuwe' Formule 1-fan zich zal realiseren.

In de laatste jaren heb ik veel gezocht naar dingen die met Roland te maken hebben. Zo zag ik vijf jaar geleden een geweldige reportage gemaakt door Sky met de titel 'Remembering Ratzenberger'. De verhalen die Adam Cooper daar vertelde straalde liefde uit. De manier waarom Nick Wirth over hem spreekt laat zien dat Roland nog steeds bij deze mensen in het hart zit. Roland was Formule 1-coureur omdat hij daar thuis hoorde. Zijn dood heeft altijd op de achtergrond gestaan. Zelfs de man die wel naar zijn begrafenis zou gaan, Max Mosley, verklaarde later dat hij spijt had dat hij niet naar Senna's begrafenis was geweest. Hij liet doorschemeren dat hij naar Ratzenberger was gegaan omdat er anders niemand zou gaan. Een opmerking die ik hem vandaag de dag nog steeds kwalijk neem. Je gaat niet naar een begrafenis omdat het moet, je gaat naar een begrafenis omdat je je respect wil tonen aan de man die overleden is.

Vandaag is het 25 jaar geleden dat Roland zijn klap maakte op Imola. Ik stond vanochtend op en brandde een kaarsje. Ik weet dat er veel mensen zijn die Roland vandaag hun eer betonen. Terecht, want Roland mag nooit vergeten worden.