Column: Wedstrijdleider Michael Masi is een Formule 1-legende in wording

In iemands voetsporen treden is zelden eenvoudig – zeker als de voorganger een onuitwisbare indruk heeft achtergelaten. Vaak valt er een pauze, een tijd van stilte, nadat er iemand met een groot karakter op welke manier dan ook wegvalt.

Op 14 maart van het vorige jaar overleed Charlie Whiting. Deze Brit was decennialang betrokken bij de autosport, met name in de Formule 1. Vanaf 1997 tot aan zijn dood in 2019 bezette Whiting de functie van wedstrijdleider, maar eigenlijk was hij veel meer dan dat. Mentor, veiligheidsvoorvechter, instructeur, begeleider en voor velen op de paddock een vriend.

Ik was erbij, die veertiende maart van 2019, in Melbourne, toen er plots een persbericht verscheen. Charlie Whiting was die nacht op 66-jarige leeftijd in zijn hotelkamer in de Australische miljoenenstad overleden. Surreëel, ik had hem de dag ervoor nog zien wandelen. Op zo’n moment wordt van je verwacht dat je een verhaal schrijft over het leven van zo’n grootheid. Toch voelt het vreemd om mensen pas ná hun dood te eren.

Juist daarom schrijf ik deze column.

Ik wil namelijk de loftrompet steken over Michael Masi, de opvolger van Whiting. De Australiër is met zijn 41 jaren slechts een aantal maanden ouder dan de veteraan van de Formule 1-grid, Kimi Räikkönen, maar heeft toch binnen no-time het respect van de coureurs afgedwongen. In de schoenen van Whiting stappen leek een onmogelijke klus, maar Masi maakt het tot op heden waar.

Voor de leeuwen

De voormalig Supercars-racedirecteur, die in FIA-rol aan slechts tien Grands Prix had bijgedragen alvorens hij wedstrijdleider werd, komt over als een persoon die precies weet wat-ie wil. Waar voorganger Whiting het zichzelf in diens laatste jaren nog weleens lastig wilde maken door te strooien met vijf- en tien seconden-straffen, daar greep Masi in de nazomer van 2019 pardoes naar de al jaren niet gebruikte zwart/witte vlag om gevaarlijk rijgedrag publiekelijk aan te duiden. De Australiër is er niet wars van om nieuwe dingen te testen, maar laat zich voordien goed informeren en heeft, voornamelijk, een luisterend oor. Ook een pré: hij hoeft, net zoals zijn voorganger, niet zozeer in de spotlights te staan.

In de afgelopen achttien maanden heeft Masi aardig wat op zijn bordje gekregen – gedonder met Ferrari-motoren, Mercedes’ innovatieve DAS-stuurtje en coronaproblematiek vormen het topje van de ijsberg. Hoe Masi zich telkens ogenschijnlijk gemakkelijk staande houdt, is bewonderenswaardig. De beleidsbepaler heeft een sterk team om zich heen verzameld, waarin voormalig F1-ontwerper Nikolas Tombazis en econoom Federico Lodi zijn belangrijkste tegenspelers zijn – maar laat zich zelf gelden als voorman.

In de afgelopen twee races is tot driemaal toe een rode vlag getoond om de wedstrijd te stoppen, wat mij betreft een topbeslissing. We willen toch immers racende wagens zien, in plaats van rondenlange optochten achter de Safety Car? Verschillende coureurs trokken na de Toscaanse GP aan de bel – wat was dat allemaal met die herstart, waarbij de rijders in een harmonicabeweging bovenop elkaar klapten? En waarom werd Kevin Magnussens wagen op Monza niet eventjes snel achteruit geduwd, in plaats van dat deze dwars door de pitstraatingang moest? Is de heer Masi wellicht uit op wat meer spektakel, dat hij af en toe een neutralisatie uitroept om wat meer leven in de brouwerij te krijgen?

Hart voor de zaak

Niets van dat. Masi heeft het beste voor met de rijders en hun veiligheid, probeert stapsgewijs een frisse wind te laten waaien en luistert naar elke vorm van kritiek. Het is een intelligente, goed geïnformeerde man die de kans gegrepen heeft toen deze zich, ondanks tragische omstandigheden, voordeed. Voor wie de staande herstarts niets vond en daarin naar Masi wees – die regel was al geïntroduceerd voor Whitings dood, de laatste rode vlag dateerde echter van de Azerbeidzjaanse GP in 2017 en zodoende hadden we het nog niet eerder gezien. Mijns inziens een leuke gimmick, sommige rijders vinden het schijnbaar niets – dat daargelaten.

Wat mij betreft is Masi de komende twintig seizoenen racedirecteur van de Formule 1. Hij is zelden op fouten te betrappen, beweegt zich niet irritant op de voorgrond en heeft de Formule 1 in het lastige afgelopen jaar als een ware racedirecteur door de problemen geloodst.

Juist omdat ‘eerbetoon’ vaak wordt verward met ‘necrologie’, schrijft ik dit eerbetoon graag terwijl Masi aan het begin van zijn loopbaan in huidige hoedanigheid staat. Want in iemands voetsporen treden is zelden eenvoudig, maar Michael Masi bewijst op zijn eigen manier dat uitzonderingen de regel bevestigen.

René Oudman
Twitter: @reneoudman