Column: El Plan

Rozen zijn rood, viooltjes zijn blauw en Fernando Alonso haalt meer uit een racewagen dan voor mogelijk wordt gehouden. Alonso gelooft er heilig in dat hij nog een keer wereldkampioen kan worden. Kan-ie ook: in de F1 heb je enkel het juiste materiaal op het juiste moment nodig. Kijk naar Charles Leclerc, die vorig jaar naar meer achtervleugels loerde dan hem lief was en nu lichtjaren voor het veld uitrijdt.

Leclerc scoorde al 71 punten, Alonso heeft er met pijn en moeite twee bijeengeschraapt. Dat is niet helemaal volgens El Plan – vorig jaar zaaien, dit jaar oogsten. Maar ondanks dat het scorebord anders doet vermoeden, is Alonso’s toestand zéér hoopgevend. Alpine heeft een snellere vierwieler dan vorig jaar en de coureur in kwestie oogt scherper. Het geregistreerde partnerschap met de pechduivel vormt het enige probleem: de bijna-poleronde, de mogelijke podiumplaats en een flinke sloot Saudische punten zijn Alonso reeds door de neus geboord.

Vorig jaar zomer vierde Alonso zijn veertigste verjaardag. In topsporttermen ben je dan bejaard. Maar waar Kimi Räikkönen en eerder ook Michael Schumacher na die leeftijd duidelijk achteruit hobbelden, zit er bij Alonso vooralsnog geen sleet op. Sorry Oscar Piastri, maar vervanging is geen gespreksonderwerp. Nu zal Alpine hem er ook daadwerkelijk uit moeten trappen willen ze ‘m ooit lozen, maar op deze manier kan Alonso gerust nog drie jaar door.

Want wat betreft racegogme staat-ie op eenzame hoogte. Goed, Verstappen heeft lef, Hamilton is snel, maar niemand is pienter als Alonso. De inhaalactie op Pierre Gasly vormt het meest recente voorbeeld. Als een uitgehongerd roofdier lijnde Alonso zich verdekt op, om binnendoor te piepen toen Gasly bang werd van Verstappen. Dat exacte scenario had Alonso al voorzien – El Plan werkt door tot in diep in het onderbewuste.

Dat Alpine vooruit gaat, verbaast mij niets. Achter de schermen laat Marchionne-pupil Luca de Meo een gedegen topsportstructuur bouwen, waarover racefanaat Otmar Szafnauer de dagelijkse scepter zwaait. Op het asfalt is de renstal die onder de naam Renault in het recente verleden geregeld naar hotseknotsbegoniastrategieën greep, reeds uitgegroeid tot één van de tactisch sterkere teams. Inmiddels wedijvert ze stiekem met de toppers.

Het enige puntje van aandacht – die relatie met de pechduivel loopt vanzelf op de klippen – is die lange wijsneus aan de overkant van de garage. Hij begint op de zenuwen te werken, omdat-ie nog niet helemaal snapt dat Fernando te allen tijden faster is than you. Ocon is ook niet blind. Die heeft dondersgoed in de smiezen dat die blauwroze kar waarin hij dit jaar rijdt, kansen biedt. Bovendien moet Ocon – ondanks die ene, gelukkige victoriekraai in Hongarije – rap optreden om het predicaat ‘eeuwig talent’ te ontlopen.

Als Alonso raceweekends als het Australische neerzet en niet teveel gedonder heeft met zijn teammaat, dan zal de zegedroogte sinds mei 2013 tot een einde komen en vlak ik ‘m niet uit voor een toekomstige titel. Zodra het zover is, zal Alonso allerminst verbaasd zijn. Het is allemaal onderdeel van El Plan.

René Oudman