Column: Hoop

Voor wie vastzit in een vervelende situatie, vrees niet: vrijwel ieder probleem kent positieve uitwegen. Dat zeg ik uit eigen ervaring. Jarenlang keek ik naar een tandarts die de Formule 1-grid gebruikte om een cabaretvoorstelling op te voeren. Maar ik hield er hoop in. En zie nu: de nieuwste Nederlandse pitreporter is zowaar een geslepen diamant.

Hoop heeft een belangrijke plaats in het leven. Hoop in verbetering, verandering of vernieuwing. Hoop is iets wat Charles Leclerc niet heeft. Daarom wordt-ie ook geen wereldkampioen, of Max Verstappen z’n benen nu breekt of niet. Je zag het al na Imola, het werd bevestigd na Paul Ricard. Leclerc heeft de handdoek afgelopen zomer reeds geworpen.

In zo’n situatie is het universum er ook snel klaar mee. Ik geloof er heilig in dat degene die het hardst hoopt, ook daadwerkelijk krijgt wat-ie wenst. Tuurlijk moet je de boel een beetje sturen, maar met een combinatie van gedrag, visualisatie en overtuiging kan een mens héél ver reiken. Met deze houding gaat Leclerc nooit de F1-titel winnen.

Als hoop zo’n koerswijzigend effect kan hebben, valt er nog genoeg te hopen. Bijvoorbeeld op transparantie. Denk aan de positie van Toto Wolff. Wie hem enkel als Mercedes-chef ziet, heeft geen kaas van politiek gegeten. Hoe kan het zijn dat nota bene Wolff kennis heeft van Red Bulls portemonnee? Nu wil ik niet de complottheoreticus uithangen, maar is zijn voormalige rechterhand Shaila-Ann inmiddels niet werkzaam voor de FIA?

Of neem de manier waarop een regenrace vakkundig om zeep wordt geholpen. Ik heb de motivatie daarachter ontdekt. Stefano en Mohammed – Buurman en Buurman – willen per se een forse racekalender, zodat ze veel centjes kunnen verdienen. Dat betekent dat veel wedstrijden kort achter elkaar volgen. Schaderijden is funest. Dus wordt er niet geracet – zeker niet op een stratencircuit – als de weersomstandigheden verraderlijk zijn. Laten we hopen dat zij twee, of de mensen die hen aansturen, snel tot inkeer komen.

Waar ik ook op hoop, is een moment van verlichting bij de wedstrijdleiding. Gezien het zojuist benoemde punt van kostenbesparing is het niet onlogisch dat Eduardo Freitas, de man die ooit de 4 Uren Achter de Safety Car van Le Mans organiseerde, tegenwoordig aan de knoppen zit. Zou hij zelf begrijpen dat een mogelijke straf voor de eventuele winnaar tijdens de race ietsiepietsie belangrijker is dan het uitpluizen van de schuldvraag omtrent een lichte touché in de openingsronde?

Al deze merkwaardige fratsen zijn niet onomkeerbaar en dus houd ik er hoop in dat ze ooit veranderen. Het is net zoals met het verslag vanuit de pits – als je er maar lang genoeg hoop-in houdt, verandert de wereld uiteindelijk ten goede. Ik wil Viaplay op mijn blote knieën bedanken voor het afgelopen weekend. Tranen van geluk stonden mij in de ogen toen Ho-Pin Tung de jarenlang geknevelde televisiekijker continu bleef trakteren op relevante informatie. Dit weekend bewees dat hoop houden loont. En dat alles dankzij Ho-Pin.

René Oudman