Column: Gevaarlijke broodjes

Hoeveel slachtoffers moeten er nog vallen voor er eindelijk wordt ingegrepen? De zestienjarige Adam Fitzgerald brak afgelopen weekend drie ruggenwervels door een stuiterpartij over een sausage kerb, de verhoogde steen die in goed Nederlands al jarenlang ‘broodje’ worden genoemd. Het is de zoveelste coureur die in het ziekenhuis belandt vanwege dat vooroorlogse lapmiddel.

Het idee achter de broodjes is simpel: omdat er geen gras of grind meer ligt, wordt de omheining direct naast de baanlimieten verhoogd, om de rijders ervan te beletten om gebruik te maken van de uitloopzone. Een logische oplossing, tot men het gevolg ervan in ogenschouw neemt. Al tijden stuiteren coureurs over de broodjes heen en breken zij door het hevige terugschokken wervels of vanwege zware klappers ledematen. Ingrijpen heeft tot dusver niet plaatsgevonden – blijkbaar moet er eerst een dode vallen.

Ooit was er een kwalificatiesessie in Oostenrijk waarbij het halve veld de ophangingen kapotreed op de broodjes. Een eenmalige gebeurtenis, werd ons op het hart gedrukt – nu wisten de rijders immers waar de grenzen lagen en zouden ze in het vervolg wel beter opletten. Nou, niets van dat. Sinds die gewraakte kwalificatiesessie – bijna zeven jaar geleden – is het van kwaad tot erger gegaan.

Vierenhalf jaar geleden hadden de broodjes al bijna een dodelijk slachtoffer geëist. De achterwaartse glijpartij van Sophia Floersch in de nauwe, razendsnelle straten van Macau had geen elf uur durende operatie op moeten leveren, ware het niet dat ze met 276 kilometer per uur een ‘broodje’ raakte en vervolgens te pletter sloeg tegen een hekwerk. Dertig centimeter verderop stond een lantaarnpaal, die haar zonder enige twijfel het leven zou hebben genomen.

Of wat te denken van Sophia's vroegere teammaat Alex Peroni, die een week na het dodelijke ongeval van Anthoine Hubert op achterlijke wijze door een ‘broodje’ de lucht in werd geschoten, ondersteboven in de hekken van de Parabolica-bocht belandde, zijn rug brak en naderhand het zwijgen werd opgelegd door de FIA? De Australiër kreeg een kleine vergoeding voor dat wat hem was overkomen en moest zijn mond vooral niet te ver open trekken.

Ook Henrique Chaves (WEC Monza, vorig jaar) en Abbie Eaton (W Series COTA, 2021) kunnen een woordje meespreken over het gevaar van de broodjes. Eaton brak, net zoals de jonge Fitzgerald afgelopen weekend, een rugwervel. Het is krankzinnig dat rijders een rugfractuur – of erger – op moeten lopen om aan de baanlimieten te worden herinnerd.

Racewagens liggen laag op de baan en coureurs zullen te allen tijde de grenzen van het toelaatbare opzoeken. We leven in een tijd waarin vrijwel alles elektrisch meetbaar is – zo moeilijk moet het toch niet zijn om baanlimieten aan te duiden? Er zijn overal camera’s, de data is voor iedereen beschikbaar en het geven van tijdstraffen behoort al jarenlang tot het vaste keukengerei van de internationale autosportbond.

Mocht er daadwerkelijk iemand verongelukken, kom dan niet met treurige teksten aangezet: de FIA is zonder enige twijfel schuldig. Dit probleem maakt zich al jaren kenbaar.

Door René Oudman