Indy-Special - 1987 - Van het Sheraton Inn in Reading Pennsylvania naar Victory Lane

Ook deze week dook MSE zijn archieven in om een mooi Indianapolis 500-verhaal met de lezers te delen. In het tweede deel van de voorbereiding naar de Indianapolis 500 van dit jaar, gaan we terug naar de vorige eeuw.

Stel je eens voor. Je bent in April 1987 als zakenman op conferentie in Reading Pennsylvania en je ziet in de lobby een mooie gele auto staan. Een showcar van Team Penske die zijn laatste rustplaats gevonden heeft... Althans, dat was het idee!

De drievoudig Indy 500 winnaar zonder auto op The Brickyard

Daar liep hij dan, Al Uner Sr (Big Al). Struinend achter de pits in Gasoline Alley, zonder auto onder zijn kont. "Ja, ik begeleid je dit jaar naar een top klassering" waren de woorden van Al aan zijn zoon Al Jr. Unser was volgens de kranten (Indianapolis Star) uitgekakt. Hij was niet meer nodig, was te oud en had zijn tijd gehad. The Captain (Roger Penske) was keihard en besloot zijn drie zitjes te vergeven aan Rick Mears, Danny Sullivan (spin and win) en de man uit Hawaii Danny Ongais.
Al Sr. startte een lobby op om te kijken of hij toch ergens een auto kon vinden. Verschillende kleinere teams boden hem een zitje aan voor de 500, maar financieel en sportief was hier geen uitdaging voor Al Sr. Hij besloot te wachten, zijn zoon te helpen met zijn problemen om op snelheid te komen en zijn zintuigen te laten werken.

Het wachten werd beloond

Danny Ongais crashte zijn auto in de eerste trainingsweek en moest volgens het advies van de dokter de rest van de maand uitzitten. Penske had plotseling een plekje voor een auto. Het was de March Cosworth uit 1986, de back-up car van Ongais die beschikbaar was. Juist die auto stond anderhalve week eerder nog in de lobby van het Sheraton Hotel in Reading.
Al bedacht zich geen moment en greep de kans. Hij zou als enige van Team Penske, de andere twee (Mears en Sullivan) in de March plaatsnemen. Het nieuwe Penske PC-16 chassis, waar er vijf van waren gemaakt en er eentje door Ongais afgeschreven was, kwamen op het conto van Mears en Sullivan.
Het betekende meteen dat Al zonder back-up car aan de kwalificatie mocht beginnen. Een klein foutje maken zou zijn ambities in meteen de nek om draaien.

Woensdag 13 Mei

De aankondiging van Team Penske dat Al Unser Sr Ongais zou vervangen. Achter de schermen was al hard gewerkt om de deal tot stand te laten komen. Al Unser Sr kwam al snel op snelheid en de gegeven resultaten boden goede hoop voor het tweede kwalificatie weekend. Het eerste weekend was gedomineerd door Mario Andretti, die voor de zoveelste keer bewees dat hij de absolute kwalificatie koning van de speedway was.

Tweede kwalificatieweekend

Al Unser kwalificeerde zich met een snelheid van 207.424 MPH, bijna acht miles per uur langzamer dan Andretti. Toch zat hij "safe in the field" aangezien de bump speed 202.488 MPH was. Unser voldeed hij ruimschoots aan en zou met de vijftiende tijd van alle deelnemers in de kwalificatie als twintigste van start gaan. Op Indianapolis kwalificeren de snelsten zich in het eerste weekend, de rest volgt automatisch op de startgrid als men zich in het tweede weekend kwalificeert. Zo is het dus meerdere malen geweest dat er coureurs in het tweede weekend sneller zijn geweest dan de pole-sitter, maar toch in het middenveld van start moesten gaan. Arie Luyendijk in 1996 is daar men het all-time-qualifying record een uitstekend voorbeeld van.

De race

Andretti nam de groene vlag als eerste. Achter in het veld raakte Josele Garza heel licht de auto van Al sr. Al sr kwam er gelukkig vanaf, hij kon zonder problemen door. Andretti had het gas er vanaf het eerste moment vol op staan en kwam al aan het einde van de zevende ronde bij de achterblijvers. Dit was natuurlijk te verklaren aangezien het verschil tussen de pole-snelheid van Andretti en de bump-snelheid van Steve Chassey liefst dertien miles per uur trager was.
Mario reed eigenlijk de gehele race aan de leiding. Hij was goed voor 170 leading laps, een bijna record destijds. Alleen Billy Arnold 198, Bill Vukovic 1985, Jim Clark 190 en Al Unser 190 hadden meer ronden aan de leiding gereden tijdens de 500.
Toch kwam de Andretti Curse wederom voorbij. Een kapotte klep zorgde in de 180e ronde voor een uitval van Mario. Opnieuw wist hij de 500 niet te winnen. In de 130e ronde verloor Tony Bettenhausen een wiel, raakte destijds de neus van de nummer 2, Roberto Guerrero en eindigde in het publiek op het hoofd van een toeschouwer. De 41 jarige Lyle Kurtenbach had geen kans en was DOA (death on arrival) in het Methodist Hospital aangekomen. Het wiel denderde door om onder de brug in de North-shute tot stilstand te komen.

Mario, inmiddels uitgevallen zag dat zijn leiding na de herstart werd overgenomen door Roberto Guerrero. Guerrero een oud Formule 1-coureur met wisselende resultaten had op zijn beurt een volledige ronde voorsprong op Al Unser. Toen Guerrero zijn laatste stop maakte sloeg zijn noodlot toe. Zijn koppeling haperde bij het uitrijden van de pits straat en zijn motor sloeg af. Snel kreeg hij deze weer met behulp van de monteurs aan de praat. Zijn voorsprong was inmiddels gekelderd en mocht hij de pits uitkomen zou hij vlak achter Unser weer de baan op komen. Helaas sloeg de auto voor de tweede keer af. Guerrero kreeg uiteindelijk zijn auto aan de gang,  wel op een ronde achterstand van de leider, de verrassende Al Sr. De hele dag was Sr. eigenlijk niet op snelheid geweest. Na 170 ronden was hij zelfs op bijna drie (!) ronden gereden door Mario Andretti. Nu was hij plotseling de verrassende leider.
Al reed de auto naar huis, ondanks een late Yellow die er voor zorgde dat Guerrero nog in dezelfde ronde terecht kwam. Een historische overwinning (vierde) voor Al Sr. Hij evenaarde het record van AJ Foyt.

Commentaar via ABC

In de reportage tijdens de laatste tien ronden werd Bobby Unser (broer van Al) als co-commentator emotioneel. Een van de mooiste momenten in de TV geschiedenis omtrent de 500. Samen met Sam Posey en Jim Lampley (later HBO PPV boxing) kregen de kijkers een geweldig mooi verhaal te horen. Na afloop bij de finish schakelde het beeld van de regisseur in de commentaar-box waar Bobby Unser gefeliciteerd werd. "This has bin a day, that makes it up for Robby who has his leg broken" (Robby Unser is de zoon van Bobby Unser het neefje van Al Sr).
In Victory Lane gaf Jack Arute de felicitaties aan Al Sr. Daarna volgde een uniek moment. Arute overhandigde Al Sr de headset door live het gesprek te kunnen aangaan met broer Bobby. Bobby: "The family is proud of you Al". Nog steeds een van de mooiste momenten in de geschiedenis van de 500. Een zeer populaire overwinning dat misschien in 2014 qua populariteit overtroffen werd door de overwinning van Tony Kanaan. Als je de gemiddelde 50 a 60 jarige Indy 500 bezoeker vraagt wat hun de mooiste overwinning vinden, zeggen zeven van de tien dat deze overwinning van Big Al de mooiste was waar zo ooit getuige van waren.