MotoGP-legende Rossi rijdt 12 uur van Bathurst

Ik ga de start en de finish kijken @Schwantz, als jij dan het stukkie daar tussenin kijkt, kunnen we elkaar daarna bijpraten...

Hoe kan dat dan?

Heb jouw berekeningen van de 24 uur van Daytona gebruikt:
12 is de helft van 24 en zo kwam ik op twaalf uur.
Of klopt dat niet?

Krijgen ze dan ook halve bekers?

Ik kreeg altijd hele bekers...

Bij alle zes keer dat ik de "Bathurst 12 hour" won...

En dan durft hieronder iemand te beweren dat het geen klassieker is!

Ach ja, laat maar gaan...

De fraaiste verwinning op Bathurst van Larry Perkins, in 1995...
(automatische vertaling)
____________________________________________________________

Het raceseizoen van 1995 begon tragisch voor Perkins toen naaste vriend Hansford zijn leven verloor bij een Super Touring-ongeval op Phillip Island.
De Europese ex-pat Russell Ingall voegde zich vervolgens bij Perkins voor de enduro's en het paar eindigde een ronde achterstand als vijfde bij het debuut in Sandown.

Op weg naar de grootste triomf van Perkins, de Tooheys 1000 uit 1995, was hij bij de start in botsing gekomen met Holden Racing Team Commodore pole-sitter Craig Lowndes, wat een lekke band veroorzaakte, waardoor hij in de eerste ronde van de derde naar de laatste moest vallen voordat hij de pitstraat inging om de band.

"Ik moest de drang weerstaan ​​om zo snel mogelijk naar de pits te rijden", zei Perkins. "De zwaaiende band had een beschermkap kunnen losmaken of de ophanging kunnen beschadigen, dus het moest langzaam en stabiel zijn - erg frustrerend"

Perkins en bijrijder Russell Ingall reden de hele race vol gas, waarbij ze geleidelijk hun enorme achterstand terugdraaiden.

De aanklacht werd geholpen door verloop dat hun concurrentie beïnvloedde. Ten eerste hadden beide Holden Racing Team Commodores al vroeg in de race rampzalige motorstoringen.

De volgende mislukking was de Winfield Commodore die werd gedeeld door Jim Richards en Mark Skaife. De auto had het begin van het evenement gedomineerd en had een superieur brandstofverbruik ten opzichte van zijn rivalen, maar in ronde 65 brak een staartas.

Dit werd gevolgd door een botsing van beide leidende kanshebbers van Ford in Reid Park. Glenn Seton plaatste de neus van zijn Peter Jackson Falcon aan de binnenkant van John Bowe's leidende DJR Falcon, waardoor de eerste tegen de muur en uit de race draaide. Het maakte Bowe van streek toen hij zijn zaak bepleitte bij pitreporter Richard Hay.

"Hij moet gedacht hebben dat het een 10 lapper was en niet 161 ronden."

Safety cars hielpen ook en de laatste zorgde ervoor dat Perkins op weg was naar de overwinning. Hij begon de als tweede en derde geplaatste auto's binnen te halen, eerst Alan Jones in de tweede Peter Jackson Ford Falcon, daarna Brad Jones in de Coke Commodore.

De menigte op de top van The Mountain was bijna hysterisch toen hun held vervolgens de leider, Glenn Seton, achtervolgde in een race die hij tot dan toe had gedomineerd.

"We hebben geprofiteerd van de tegenslagen van anderen, vooral tijdens de safety car-periodes, al moet gezegd worden dat de meeste tegenslagen coureursfouten waren", legt Perkins uit.

Perkins zat zeven seconden achter Seton, langzaam het gat dichten en druk uitoefenen op de Ford-coureur. Toen hij The Mountain opging met nog 12 ronden te gaan, liet de motor van Seton een klep vallen. Perkins bewoog door de getroffen en nu geparkeerde Falcon en boekte een droomoverwinning.

"Het feit dat we hem inhaalden, zorgde ervoor dat Seton een paar toeren meer gebruikte, en toen blies de motor", zei Perkins.

Het ontbreken van een remblokwissel was ook gunstig voor het team, waardoor er veel tijd in de pits werd bespaard. Het was te danken aan het technisch vernuft van Perkins en zijn op maat gemaakte remklauwen die in eigen beheer bij Perkins Engineering werden ontworpen in samenwerking met de Japanse remblokleverancier Endless (die zijn naam eer aan doet). Het was de eerste keer in de race in Bathurst dat een auto de volledige afstand aflegde zonder de remblokken te vervangen.

“De pitcrew was geweldig. Elke stop was een nieuw record voor hen, iedereen deed zijn werk perfect”, zei Perkins na de race.

Het was een bittere teleurstelling voor Seton. Zijn Falcon-motor was gebouwd door de hoofdmotorbouwer van het team en Glenn's vader Barry (Bo) Seton. Seton hield dapper een interview vanuit de auto op racecam terwijl de race om hem heen doorging, terwijl de camera's in de pits lieten zien dat zijn vader met zijn hoofd in zijn handen niet wilde geloven dat de race verloren was op wat de 30e verjaardag was van zijn overwinning in een Ford Cortina MK I GT500.

Na de race zei Larry: “Na de pitstop in de eerste ronde was elke ronde die ik reed de snelste die ik in mijn leven had gereden. Het was vreemd om na de eerste pitstop aan de achterkant van het veld te staan, er waren geen andere auto's om me heen. Op een gegeven moment stuurde ik een radiobericht naar mijn pit en zei: 'Is er nog iemand in deze race?'

Russell Ingall speelde ook een belangrijke rol in de overwinning, handhaafde snelle rondetijden terwijl hij de remmen spaarde en werd uiteindelijk beloond met een fulltime Australian Touring Car Championship-rit met Perkins voor 1996.

“Hij [Ingall] was ongelooflijk – ik weet zeker dat Gregg blij zou zijn met onze vervangende coureur. Veel mensen dachten dat we een zwakke schakel hadden … maar we hadden niet kunnen winnen zonder zijn stints”, zei Perkins over zijn nieuwe teamgenoot.

"Hij deed alles goed. Ik huurde Russell in wetende wat hij kon doen, maar misschien wist hij niet of hij het kon, omdat hij dat niet eerder had hoeven doen.

"Het was een fantastisch gevoel om de laatste ronden te rijden", riep Perkins uit. “Tijdens het seizoen hadden we altijd met de auto in zijn Bathurst-vorm geracet, zonder wijzigingen aan te brengen voor andere circuits. Het was een auto die zich goed heeft bewezen en die zijn vruchten afwierp.”

Perkins haalde ook herinneringen op aan Hansford, die twee jaar eerder met hem The Mountain had veroverd.

"Het maakt me emotioneel als ik erover nadenk", reflecteerde Perkins.

"Er gaan niet veel dagen voorbij dat ik niet aan hem heb gedacht, maar ik moet me er niet door laten beïnvloeden, anders zou alles instorten."

De Aussie-strijder, in een auto die hij zelf had ontworpen, had de Grote Race opnieuw gewonnen en iedereen was er dol op. Het was een geweldig moment in de Australische motorsport.

Het grote publiek werd razend na de overwinning en stroomde naar de presentatieruimte terwijl een jonge Jack Perkins in tranen naar de televisie keek in de juichende Castrol Perkins Racing-pitgarage.

Een teken des tijds was dat Perkins en Ingall stompjes van Tooheys dronken op het podium na een dag hard werken.

Toen Perkins terugkeerde naar Melbourne, was hij verrast dat er nogal wat plakken bier voor zijn deur stonden. Ze waren gestuurd door Ford-fans die hem na de pitstop in de eerste ronde met grote tegenzin steunden!

Twee jaar later herhaalde het duo hun zegevierende prestatie op The Mountain.
____________________________________________________________
(AutoAction)