Column: Translunair

Autosport en ruimtevaart zijn naaste verwanten. Geen wonder dat ik op jonge leeftijd begeesterd raakte door de baanbrekende ruimtereizen van het Apollo-programma. Die fascinatie kreeg overigens een pikstart dankzij de Thunderbirds, een scifi-serie waar ik vandaag de dag nog altijd heimelijk naar kan kijken.

In de hedendaagse autoracewereld komen de prototype endurancewagens nog het dichtst in de buurt bij de Saturn-raketten van weleer. Men noemt F1 de koningsklasse, maar de vliegdekschepen op wielen spreken meer tot de verbeelding dan die gemotoriseerde dartpijlen.

Voor autosportliefhebbers is het bepaald geen geen zomervakantie, maar juist hoogtij. Komend weekend wordt namelijk de 24 uur van Le Mans verreden – de kers op de taart, de mooiste van allemaal. De hoogmis onder de racewedstrijden, de klassieker voor vierwielers.

Spaghetti Competizione

Ik zit als een klein kind te stuiteren op mijn stoel – en dat nu al een week lang. Als een autosportrace vooraf wordt gegaan door een opbouw van meer dan twee dagen, neemt nervositeit voor mij ongezonde vormen aan. Dat verklaart gelijk mijn hyperactiviteit in de maand mei, wanneer ik wekenlang smacht naar de Indianapolis 500 en als voorpret tot in de kleine uurtjes trainingsrondjes volg.

Bij Le Mans waan ik mezelf kijker van een ruimtemissie. De nachtelijke uren, de voornamelijk pikkedonkere omgeving, het gekraak op de boardradio op plaatsen waar het bereik slecht is en de gigantische snelheden dragen bij aan die verbeelding. Dit is een vorm van magie die mij ieder jaar in haar macht neemt. Als de wagens het lange rechte stuk opschieten, fantaseer ik over de eerste ruimtevaarders die een translunaire ontsteking richting de maan uitvoerden.

Zelfs de randzaken zijn zó Le Mans. Van de commentator die vol enthousiasme vertelt over de ‘nummer 386 Spaghetti Competizione’ met achter het stuur een kruidenier die na het voltooien van zijn minimale rijtijd uit de wagen gesleurd zal worden tot de eeuwige verhalen over klusbezigheden van coureurs die naderhand werden gediskwalificeerd omdat ze te ver van hun bolide weg waren gekuierd. Je hoort ieder jaar hetzelfde en juist daarom is het zo herkenbaar en vertrouwd.

Earthrise

Nu wachten jullie op de schijnbare tegenstelling, welke in mijn columns zo rond deze alinea volgt. Wel, die is er niet – ik heb niets te mekkeren over deze wedstrijd. Juist daarom bloedt mijn racehart als anderen dat wel doen. Hoe vaak wordt een Le Mans-held als bijvoorbeeld Brendon Hartley door afgeschilderd als wilsonbekwaam, puur omdat het er in de F1 niet uit kwam? Autosport is zo veel meer. Waar de ene rijder uitblinkt in onderdeel A, daar etaleert de ander zijn talent in onderdeel B.

Zoals de meeste ruimtehelden zijn vergeten – iedereen kent de Earthrise-foto, maar wie ‘m heeft gemaakt is wat anders – blijven ook de meeste Le Mans-winnaars niet lang in het collectieve geheugen hangen. Eerlijk zeggen: kent u Benoit Treluyer en Marco Werner nog? Beiden drievoudig Le Mans-winnaar. Enkel een spectaculair ongeval of een andersoortig incident houdt ze jarenlang relevant – denk aan de klappers van voormalig winnaars Allan McNish en Stephane Ortelli, welke tot in den treure werden herhaald.

Le Mans-deelnemers zijn stuk voor stuk helden. Wij, stervelingen, staan al te zuchten van ongeduld als we meerdere uren moeten rijden om op onze vakantiebestemming aan te komen. Ga eens na hoe het moet zijn om deel te nemen aan een vierentwintig uren durende snelheidswedstrijd waarbij de belangen immens zijn. Ik vind het jammer dat de waardering én het historisch besef tot het nulpunt daalt. Komend weekend is de uitgelezen mogelijkheid om daar iets aan te veranderen.

Sprintrace

Doordat de betrouwbaarheid een sprong voorwaarts heeft gemaakt, is Le Mans tegenwoordig een 24 uren durende sprintrace. Het opdelen in klassen zorgt er bovendien voor dat er voor meerdere teams en coureurs wat te juichen valt – in totaal zullen er liefst vijfenveertig coureurs met een podiumplaats op de erelijst terug naar huis gaan.

De manier waarop doet je likkebaarden – vier jaar geleden werd de GTE Pro-klasse serieus pas op de streep beslist, nadat drie (!) verschillende wagens in de laatste ronde met elkaar streden om de klassezege. LMP2 is een dusdanig feest, dat ik er beter niet over kan beginnen – om dat te beschrijven heb ik nog twee columns nodig. Ik kan u enkel aanraden om zelf te kijken.

Donderdag wordt er gekwalificeerd. Zaterdag begint de race. In de nachtelijke uren ga ik genieten van hallucinerende onboardbeelden. Een prachtige ruimtereis om klaarwakker in weg te dromen.