Historie: 101 verhaaltjes uit de Formule 1: deel 2

Door: Bas Naafs

Williams in Saudi-Arabië

In 1978 verkeerde Williams financieel in zwaar weer. Het geld was op en successen waren uitgebleven. Aan het einde van het seizoen 1977 ging Frank Williams op zoek naar nieuwe sponsors. Allerlei gekke anekdotes deden de ronde over het nijpende probleem bij Williams. Zo zou het team meerdere malen hebben aangeschoven bij het voor zakenlieden bedoelde buffet in de paddock, en liep Frank Williams marathons om geld in te zamelen voor het team. Dat hielp echter allemaal niet en Williams en Patrick Head besloten in het vliegtuig te stappen naar Saudi-Arabië, want als er ergens op de wereld geld was verzameld, was het daar wel. Na een aantal vruchtbare gesprekken keerden de twee Britten terug naar Oxfordshire met Saudi-Airlines en hotelketen Albilad als hoofdsponsor. Hoewel deze twee sponsors een enorme hoeveelheid geld meebrachten, kwam daarmee ook een ietwat discutabele naam op de FW07 van 1978 te staan: Bin Laden. De oprichter van Albilad was Mohammed Bin Laden, de vader van niemand minder dan Osama Bin Laden. Mohammed was al overleden in 1967, maar liet zijn imperium (Saudi-Binladen), dat gespecialiseerd was in de constructie van infrastructuur, achter aan een aantal broers van Osama. Succesvol werd Williams wel door in 1980 als Albilad-Williams de rijderstitel te winnen met Alan Jones. Hoe discutabel was deze sponsoring nu precies? Nou, niet echt. Mohammed bin Laden had 126 zoons. Osama was vanwege zijn radicalisering verbannen uit de familie. Het grootste deel van de familie Bin Laden is geëmigreerd naar de VS en Europa waar zij een net en burgerlijk bestaan leven. Deze tak van de familie is nooit gelinkt aan Osama's Al Qaida. Toen Alan Jones er later op werd geattendeerd hoopte hij toch dat Osama eens een kijkje was komen nemen, zodat Jones hem hoogstpersoonlijk omver kon rijden.

Nog 50 km in de tank als het benzinelampje gaat branden…

Dat moesten Jenson Button en Takuma Sato gedacht hebben toen zij in 2005 tijdens de Grand Prix van San Marino op het circuit van Imola in hun BAR-Honda stapten. Controle van de auto in het parc fermé vóór aanvang van de start liet zien dat de BAR 007 voldeed aan het minimum gewicht van 605kg. Na afloop van de race vonden de stewards een kleine secundaire benzinetank in Button's bolide waar in totaal zes liter brandstof uitgehaald werd. De BAR zat nu onder het gewichtslimiet. De FIA sprak hier schande van en schrapte beide BAR's uit de uitslag en diskwalificeerde het team voor de daaropvolgende twee Grands Prix. Wat was nu eigenlijk het idee van de secundaire brandstoftank? Het was heel simpel. De auto was perfect op gewicht wanneer het zou starten. Vervolgens reden beide BAR's door tot de secundaire tank leeg was, waardoor ze zes kilo lichter reden dan de rest van het veld. Bij de laatste pitstop (bewust laat ingeplanned) werd de secundaire tank weer aangevuld om tijdens de inspectie niet door de mand te vallen. Op deze manier konden de BAR's voor minstens de helft van de Grand Prix zes kilo lichter rijden dan de concurrenten. BAR ging in hoger beroep tegen het besluit van de FIA met het excuus dat ze die secundaire tank nodig hadden om de Honda V10 überhaupt aan de praat te krijgen en excuseerden zich in de misvatting dat de gewichtslimiet ook tijdens de race moest gelden. De FIA moest hier niets van hebben. Hoewel sommigen riepen om BAR het hele seizoen te diskwalificeren, zag de FIA geen opzettelijke processen om structureel vals te spelen en hield het op een totaal van drie Grands prix.

Maria Teresa de Filippis (1926-2016)

La Signorina F1, pilotino, moeder Teresa. Drie weken geleden overleed Maria Teresa de Filippis op 89-jarige leeftijd. De Filippis was de eerste vrouwelijke coureur die het redde tot de grid van een Grand Prix. Ondanks het feit dat ze met haar vrijgevochten geest niet schroomde om tegen de schenen te trappen van alles en iedereen die in haar weg stond, was zij zeer geliefd onder de coureurs. En dat waren niet de minste, Tony Brooks, Juan-Manuel Fangio, Luigi Musso (die nogal gecharmeerd was van De Filippis) en de wereldkampioen van haar debuutjaar Mike Hawthorn. De Filippis was succesvol in het GT-racen waar Maserati dusdanig onder de indruk was dat ze haar contracteerde als coureur. Als vrouw van adel genoot zij aanzienlijke financiële steun van haar familie vanaf het moment dat zij op 22-jarige leeftijd in een Fiat 500 ging racen en een rally langs de kust van Amalfi wist te winnen. Zij kreeg voor het seizoen van 1958 de beschikking over de Maserati 250F waarmee Fangio het voorgaande jaar kampioen werd. Hoewel collega coureurs de vastberadenheid van De Filippis konden waarderen, waren anderen het niet geheel eens met het feit dat een vrouw in de Formule 1 reed. Zo mocht zij niet starten in de Grand Prix van Frankrijk nadat de circuitdirecteur haar meedeelde dat een vrouw alleen een helm dient te dragen wanneer zij bij de kapper zit. De Filippis wist zich in totaal voor vijf Grands Prix te kwalificeren. Haar beste resultaat was een tiende plek in de Grand Prix van België. Zij keerde de Formule 1 de rug toe toen in korte tijd Luigi Musso, Mike Hawthorn, Peter Collins en haar teambaas Jean Behra om het leven waren gekomen. Ze was er ziek van. Pas in 1978 werd ze weer actief in de sport toen ze toetrad tot de Club International des Anciens Pilotes de Grand Prix F1, die, zoals u kunt raden, in het teken staat van het onderlinge contact tussen oud Formule 1-coureurs. Hoe dacht zij over de Formule 1 van vandaag de dag? "Ik vind de Formule 1 heden ten dagen niet zo leuk. Er is maar weinig over van de sport die wij kennen als de tijd waarin coureurs en vrienden tijd met elkaar besteedde. Af en toe kijk ik een race, maar zo veel van wat coureurs nu zeggen is enorm voorspelbaar. Misschien zijn ze niet zo vrij als dat wij waren in onze tijd."

Bronnen:

R. Widdows, "Fangio told me I drove too fast!", in: MotorSport Magazine (Februari 2012) p. 90-94

I. Berg & N. Berg, Top Gear Motor Mania (Ebury, 2012)