De tien beste Amerikaanse Formule 1-coureurs

De Formule 1 viel eerder deze maand in Amerikaanse handen, met Liberty Media als nieuwe eigenaar voor de koningsklasse van de autosport. Dat vormde voor bandenleverancier Pirelli de aanleiding om de tien beste Formule 1-coureurs uit de Verenigde Staten op een rijtje te zetten.

George Follmer

Follmer is de enige coureur die zowel de Can-Am als de Trans-Am sportscar series in hetzelfde jaar wist te winnen. Hij was al 39 jaar toen hij zich aan een Formule 1-avontuur waagde. Follmer voegde zich voor 1973 bij het team van Shadow en behaalde in zijn tweede race al een knappe derde plaats, maar een gebrek aan betrouwbaarheid liet hem de rest van het seizoen in de steek.

Mark Donohue

Donohue vergaarde in de jaren zeventig naam en faam als bestuurder van de 1.500 pk sterke Porsche 917 in de Can-Am. In de Formule 1 ging het hem minder voor de wind. Hij debuteerde in 1971 in Canada voor Penske en eindigde prompt op het podium. Dat kon hij geen passend vervolg geven in 1974 en 1975. Donohue kwam om het leven bij een crash in een training voor de Oostenrijkse Grand Prix van 1975.

Scott Speed

Red Bull schoof Speed in 2006 naar voren als de Amerikaanse hoop in bange dagen voor de Formule 1. Hij kon de verwachtingen bij Scuderia Toro Rosso niet waarmaken. Na verscheidene crashes en uitvalbeurten moest hij halverwege 2007 plaatsmaken voor Sebastian Vettel. Speed beproefde zijn geluk in de rallycross en won de afgelopen twee jaar de titel in het Global Rallycross Championship.

Bill Vukovich

In de jaren vijftig van de vorige eeuw maakte de Indy 500 nog onderdeel uit van de Formule 1-kalender. Vukovich, met als bijnaam 'The Silent Serb' vanwege zijn onverstoorbare houding, won die race in 1953 en 1954, terwijl hij in 1952 aan de leiding reed totdat zijn auto de geest gaf. Ook in 1955 was hij de leider, maar bij het op een ronde zette van drie andere deelnemers ging het mis. Een van hen raakte Vukovich en hij was op slag dood.

Richie Ginther

Ginther was een aparte verschijning in de Formule 1 van de jaren zestig, met een onmodieus kapsel en een kenmerkende grijns. Hij haalde al snel om andere redenen de krantenkoppen, bijvoorbeeld met een zinderend duel met Stirling Moss om de winst in de Grand Prix van Monaco 1961. Ginther verscheen 54 maal aan de start van een Grand Prix en finishte veertien keer op het podium. In 1962 legde hij beslag op de derde plaats in het kampioenschap. Zijn enige overwinning kwam in 1965 in Mexico.

Eddie Cheever

Cheever groeide op in Italië en won op 15-jarige leeftijd de Europese karttitel. Vijf jaar later debuteerde hij in de Formule 1. Hij reed in totaal 132 Grands Prix, meer dan welke andere Amerikaan tot nu toe. Cheever verdedigde de eer van teams als Tyrrell, Renault, Alfa Romeo en Arrows. Hij beklom negen maal het podium, met een tweede plaats in Detroit 1982 en Canada 1983 als beste resultaten.

Peter Revson

Revson was een heuse playboy (hij had bijvoorbeeld een relatie met een Miss World) uit New York, maar hij voelde er niets voor om het in cosmetica gespecialiseerde familiebedrijf over te nemen. Zijn hart lag bij het racen en hij zette in 1964 zijn eerste schreden in de Formule 1. Dat kreeg pas zeven jaar later een vervolg, maar daarna ging het rap. In 1972 behaalde hij zijn eerste podiumplek en in 1973 won hij twee races. Revson verongelukte bij een test voor de Zuid-Afrikaanse Grand Prix van 1974.

Dan Gurney

Gurney was niet alleen een coureur, maar ook een constructeur en een teameigenaar. Hij was bovendien een ware pionier. Hij was de eerste die een verticaal opstaand randje aan de achtervleugel toevoegde, dat staat nu nog bekend als de Gurney-flap. Daarnaast was hij de eerste met een volwaardige racehelm en de eerste die champagne spoot op het podium. Tussen 1959 en 1970 won Gurney vier maal in de Formule 1. In 1967 schreef hij ook de 24 uur van Le Mans nog op zijn naam.

Phill Hill

Hill is nog altijd de enige in de Verenigde Staten geboren wereldkampioen Formule 1. Hij omschreef zich als een bedachtzame gentleman die in de verkeerde wereld actief was. Hill finishte zestien keer in de top drie en veroverde in 1961 het kampioenschap met Ferrari. Daarnaast won hij drie keer de 24 uur van Le Mans. Zijn Formule 1-titel bevatte een zwart randje. Concurrent Wolfgang von Trips kwam in de laatste race van 1961 om het leven bij een crash die ook het leven van vijftien toeschouwers eiste.

Mario Andretti

Andretti schreef de Indy 500, de Daytone 500, de 12 uur van Sebring en vier maal het IndyCar-kampioenschap op zijn naam. Alsof dat nog niet genoeg is, was hij in 1978 ook nog eens de beste van de wereld in de Formule 1. Hij ontvluchtte zijn geboorteland Italië na de Tweede Wereldoorlog. Als geadopteerde Amerikaan kende hij een opmerkelijke coureur in de autosport. Hij zegevierde twaalf keer in 128 Formule 1-races, maar het was zijn veelzijdigheid waar hij zich vooral mee onderscheidde. Het maakte Andretti niet uit waar hij mee racete, hij was overal succesvol.