Interview: McLaren's Rudy van Buren genoot van Race of Champions: "Daar krijg je kippenvel van"

In november won Rudy van Buren de door McLaren georganiseerde eSports-competitie World’s Fastest Gamer. Dat leverde hem een contract op als simulatorcoureur bij het Britse team, terwijl hij begin februari ook zijn opwachting mocht maken bij de Race of Champions in Saoedi-Arabië. Het leven van de 25-jarige Nederlander is flink op de kop gezet in de afgelopen vier maanden, zegt hij in een uitgebreid interview met F1Today.net. “Ik heb alles in het teken van racen kunnen zetten.”

Eind november ben je benoemd tot simulatorcoureur van McLaren. Ben je inmiddels een beetje gewend aan je nieuwe functietitel?

Rudy van Buren: “Ik heb sinds november gehad om eraan te wennen en ik ben nu twee weken op de fabriek geweest. Ook heb ik mijn eerste werkdag in de simulator gehad, dus in dat opzicht kom je wel in de grotemensenwereld van de Formule 1 terecht. Dat is alleen maar gaaf. Er is me al meermaals verteld dat ik de beste baan in de wereld heb en dat is ook het geval.”

“Sinds mijn overwinning in de World’s Fastest Gamer-competitie heb ik alles in het teken kunnen zetten van racen. Ik heb kunnen stoppen met mijn vorige werk als salesmanager, dus ik ben nu gewoon volledig aan McLaren verbonden. Het besef komt dan wel als je binnenloopt, vooral zodra je de tweede week de boulevard oploopt. Dan denk je ‘ja, daar zijn we weer’, dus ik denk dat het wel aardig ingezonken is.”

Hoe zien je werkzaamheden bij McLaren eruit?

“Het bevat van alles. De titel richt zich vooral op het simulator-verhaal, maar er zijn meer coureurs die hun werk doen in de simulator en hoger staan in de rangorde dan ik wat betreft testdagen. Daar moeten we ons zeker niet op blindstaren. Naast het Formule 1-simulatorprogramma bij McLaren hebben we ook een programma met de MAT-simulator (McLaren Applied Technologies, red.), de tweede simulator die we daar hebben. Ik word ook volledig fit gemaakt. Het niveau van een Formule 1-coureur gaat niet direct lukken en dat is ook niet nodig.”

“In november was ik al redelijk fit, maar dit is echt de puntjes op de i zetten en het bijschaven van bepaalde gedeeltes van het lichaam. Ik ben lang en breed van postuur, maar dat levert ook gewicht op. Dat is denk ik de grootste uitdaging van het fit worden: ervoor zorgen dat bepaalde spiergroepen blijven die je nodig hebt in de simulator en de autosport en dan ook nog het gewicht naar beneden krijgen. Dat is een mooi samenspel met de mensen van de fitnessafdeling en die pakken dat ook waanzinnig op. Ik word echt behandeld als een van de coureurs.”

Je hebt je nieuwe baan verdiend tijdens de World’s Fastest Gamer-competitie. Hoe ben je op het idee gekomen daaraan mee te doen?

“Ik kwam het tegen op Facebook. De aankondiging kwam nog in het voorstadium van het project en het was toen nog niet bekend in welk spel of welke spellen de competitie zou plaatsvinden. De overheersende gedachte was toen: ‘Daar heb je weer zo’n competitie, bedoeld als marketingstunt’. Dat dacht ik ook toen ik de aankondiging voorbij zag komen. Je blijft er echter toch op letten. In augustus werd vervolgens bekendgemaakt dat rFactor 2 een van de spellen was waarmee je je kon kwalificeren. Dat was het racespel waar ik eigenlijk de laatste jaren in heb doorgebracht. Proberen kan altijd, dacht ik, en van het een is uiteindelijk het ander gekomen.”

Je bent al langere tijd actief als simracer. Zit er ook een carrière als esporter in?

“Op dit moment is dat gewoon heel lastig. eSports kost gewoon veel tijd en die tijd gaat momenteel vooral richting McLaren. Er zijn natuurlijk door het jaar heen wel weken dat thuis ben, maar het is gewoon heel moeilijk te plannen. Daardoor is het heel lastig om te zeggen dat ik voor een bepaald kampioenschap ga en dat ik daar alle wedstrijden van ga meedoen, want ik kan momenteel niet zeggen dat ik dan thuis ben. Daarnaast is het werk dat ik bij McLaren doe in de simulators, de fitness en de externe dingen zoals de Race of Champions tijdrovend.”

“Ook blijft er nog een stukje sociaal leven over. Ik heb gewoon een huis, een vriendin en een hondje en daar wil je ook tijd voor hebben. Momenteel ben ik dus niet actief in de eSports, maar ik rij natuurlijk thuis weleens wat rondjes. Toevallig heb ik afgelopen week nog aan een hotlap-competitie meegedaan. Dat zijn echter van die losse evenementjes, waaraan ik mee kan doen omdat ik dan de tijd heb. Het is leuk, maar ik kan me nu niet verbinden aan een kampioenschap.”

Je mocht begin deze maand meedoen met de Race of Champions in Saoedi-Arabië, waar je reed voor Team Simracing. Hoe heb je het ervaren?

“Allereerst moet ik zeggen dat het supergaaf is dat ik daar naartoe heb mogen gaan. Ik heb me geplaatst als simracer, misschien wel een aantal jaren gekart en acht jaar geleden wat met in de autosport gedaan, maar het was wel een flinke stap. Ik moet ook de organisatie en de mensen van World’s Fastest Gamer bedanken die geregeld hebben dat ik zowel bij de Nations Cup als bij de Race of Champions in het hoofdevenement mocht deelnemen.”

Had je het gevoel dat je goed voorbereid was?

“Wat is voorbereid? Ten opzichte van de namen waar je tegen rijdt, ben je nooit voorbereid. Ook er vanuit gaande dat 75 procent van de mensen die eraan deelnamen wekelijks in een auto zitten of al meerdere malen de Race of Champions hadden gereden. Het enige waar ik me op kon voorbereiden, was dat ik er qua fitheid gewoon stond. Verder moest ik er gewoon het beste van maken.”

“De leercurve was heel steil. Je moet je voorstellen dat je per auto ongeveer twee of drie ronden hebt voor de competitie begint. Als je dan niet meerdere jaren ervaring hebt in dit evenement, wat enkele grote namen wel hadden, dan ga je echt blanco het hele verhaal in. Je weet niks. Je bent op het circuit tussen betonblokken, waar geen grip is, met zes totaal verschillende auto’s. Dat is niet makkelijk. De eerste dag draaide er voor mij ook om dat ik rondjes kon rijden in alle auto’s, pas daarna zou ik me druk kunnen maken om de tijden. Aan het eind van de testdag wist ik ook wel dat het harder moest en dat is prima, maar ik kon wel zeggen dat in alle wagens gereden had en dat ik ze op de baan gehouden had. Dat is gewoon goed en als het dan de rest beter gaat, wat diep vanbinnen misschien ook wel het plan was, maar het moet er wel uitkomen.”

Tijdens de Nations Cup heb je je McLaren-collega Lando Norris verslagen en was je ook sneller dan Joel Eriksson. Daarna won je tijdens de individuele race van Timo Bernhard. Hoe voelt het om dit soort namen te verslaan?

“Dat is natuurlijk supergaaf. Je gaat er naartoe met het idee dat je bij ze in de buurt wil zitten, want je weet dat de andere jongens veel meer ervaring hebben. Ervaring zegt natuurlijk niet alles, maar met de situatie daar en de hoeveelheid ronden die je kan rijden speelt dat wel een rol. Dat ik dan alsnog tegen dat soort jongens een heat kan pakken, daar krijg je kippenvel van.”

“Dat geldt ook voor de race tegen Tom Kristensen in de Nations Cup. Ik kon toen het publiek boven de auto uit horen. Ik kwam over de finish, ging van het gas af en ik hoorde het publiek juichen. Ik wist ook wel dat ik niet gewonnen had, maar wel dat ik in de buurt zat. Ik stapte dus met een supertevreden gevoel uit de auto. Tom Kristensen is misschien wel mister Race of Champions en ik reed in misschien wel een van de lastigste auto’s tegen hem, maar ik zat er slechts een kwart seconde achter. Wat mag je verwachten op een gegeven moment? Ik stap alleen maar trots uit.”

“Zo werd ik ook ontvangen door de anderen. Het maakte niet uit wie van de grote namen ik tegenkwam, het was niets anders dan complimenten, knikjes en schouderklopjes. Ze hadden mij op donderdag zien rijden en dachten: ‘hij gaat wel rond, maar het gaat niet hard genoeg om ook maar iets te winnen’. Dat was voor mij ook een beetje de insteek. We gaan de rondjes pakken die we hebben en zodra de wedstrijd begint gaan we ervoor zitten. Ik heb uiteindelijk twee dagen superschik gehad, geen schade gereden en mooie wedstrijden gehad tegen alle heren. Ook de races die ik verloren heb, bekijk ik met een trots gevoel.”

“De beslissende en laatste individuele heat van mij op zaterdag tegen Tom Kristensen was in de Ariel Atom. Daar had ik maar anderhalve ronde in gereden voor ik aan de race begon. Op donderdag, tijdens de test met de Atom, knapte de koelslang van de andere wagen. Op het hele circuit lag koelvloeistof, dus die sessie was weg. Die dag erna moest ik er dan mee racen tegen Joel Eriksson, maar die ging in de eerste bocht de muur in. Die sessie was dus ook weg. Dus in de beslissende heat rij ik in de Atom tegen Tom Kristensen, met anderhalf rondje ervaring. Van bepaalde dingen had ik geen idee. Je voelt het wel aan en de auto mag wel een beetje glijden en doen, maar je kiest een bepaalde manier om het te doen en daar ga je voor. Dat ik dan op vier tienden verlies, tja. Als we nog een keer hadden kunnen rijden was het misschien andersom geweest, maar die kans was er niet.”

“Over het algemeen kan ik met opgeheven hoofd en een tevreden gevoel daar weg en het was überhaupt heel gaaf om credits te krijgen van al die grote coureurs. Dat ze gewoon letterlijk naar je toekomen om het je te vertellen. Niet dat je het moet horen van iemand anders, maar die jongens komen gewoon naar je toe om te vertellen: ‘heel dik wat je hier laat zien.’ Je krijgt daar gewoon kippenvel van. Ik zat in de driversroom naast David Coulthard met aan de andere kant Petter Solberg, dat is wel apart. Dan kijk je twee stoelen verder en zie je tijdens het wachten Juan Pablo Montoya ook Candy Crush spelen. Dat is gewoon megagaaf.”

Ook sterren als Helio Castroneves en Juan Pablo Montoya waren aanwezig. Hoe is de omgang met die gasten tijdens zo’n weekend?

“Precies hetzelfde als met anderen. Tegen dat soort namen ben ik in het begin misschien wel een beetje schuchter, maar er is geen betere manier dan gewoon op die gasten afstappen, de hand schudden en je voorstellen. Dat soort coureurs en types zijn haantjes en dat hoort erbij. Het is autosport, dus je moet gewoon wat respect verdienen in een bepaald opzicht. Dat het dan anderhalf of twee dagen duurt, prima. Voor de rest worden daar alleen maar geintjes gemaakt. Als bij iedereen de helm opgaat, telt er echter maar een ding.”

“Voor de rest was het super. Als ik iets niet wist, heb ik het gewoon aan een aantal jongens daar gevraagd. Op donderdag had ik het bijvoorbeeld erg lastig in de V8-truck. Elke auto heeft een eigen groepje monteurs, dus die vertellen je dan of je de koppeling moet gebruiken, dat je niet met links moet remmen, dat soort dingen. Er zijn auto’s waarbij dat eigenlijk niet nodig is, maar op donderdag weet je dat soort dingen als leek niet. Ik had dus het meeste moeite met de V8-truck en ’s avonds, na het eten, kwam ik in de lift toevallig Juan Pablo Montoya tegen. Aan hem heb ik toen ook aan gevraagd: ‘Joh, je hoeft het niet te vertellen, maar hoe doe je het in die auto’s? Koppel je wel of niet, want ik twijfel erover of dat wel nodig is.’”

“Je hebt als simracer een stempel op je voorhoofd, dus als je dingen kapot maakt, dan krijg je het verwijt dat je simracer bent. Uit mezelf was ik daarom bij die twee bolides heel voorzichtig mee. Maar Montoya zei: ‘Nee joh, nee joh, daar zit een dogbox-versnellingsbak in. Je moet gewoon liften tijdens het op- en terugschakelen, tussengas geven met rechts en remmen met links.’ Als hij dat zegt, vertrouw je daar gewoon op en vanaf de volgende dag heb ik dat ook gedaan. Dat ging inderdaad een stuk beter. Dat soort dingen geven ze dus ook gewoon prijs. Die heren zijn gewoon open, maar ze willen gewoon winnen zodra de helm opgaat. Zo hoort het ook, maar daaromheen zijn ze gewoon supergaaf en ik heb daar mooie contacten opgedaan, dus wie weet wat de toekomst brengt. Je moet niet te veel waarde hechten aan zo’n evenement wat betreft je toekomstbeeld, maar het is nooit verkeerd om dat soort mensen de hand te schudden.”

Ten slotte nog even terug naar je werk bij McLaren. Hoe zal de rest van dit jaar eruitzien?

“Zoals ik al zei, heb ik een programma lopen in de F1-simulator en de MAT-simulator, wat meer gericht is op de GT’s. Daarnaast heb ik het fitnessprogramma, dus dat zijn de drie hoofdzaken. Daarnaast komen dan nog promotionele events, uitstapjes als de Race of Champions en misschien ook nog wel testen met echte auto’s. Dat is waarschijnlijk niet Formule-gerelateerd, maar dat is het doel ook niet. Als er iets voorbijkomt met een GT4, een GT3 of iets dergelijks en als zoiets in overleg mogelijk is, dan zal ik dat absoluut aangaan. Daar is nog niets over bekend.”

“De drie hoofddoelen die ik als eerste omschreef, de twee simulatoren en het fitnessprogramma, staan gewoon vast. Daarbij weet ik waar ik aan toe ben en dat is het enige waar ik invloed op heb. Ik moet er gewoon voor zorgen dat ik die dingen goed doe en dan komen er kansen. Wanneer weet ik niet, dat is voor mij ook een verrassing, maar ik kan niet meer doen dan mijn hoofdtaken zo goed mogelijk uitvoeren. Dan gaan we zien wat het jaar brengt.”

Door Bjorn Smit