Historie: De unieke en enige Grand Prix van Marokko uit 1958

Vandaag is het exact 60 jaar geleden dat de laatste Grand Prix van Marokko verreden werd. In het verleden een klassieker op de Grand Prix-kalender. Tussen 1925 en 1934 voor toerwagens en tussen 1954 en 1958 voor sportscars. In 1957 en 1958 stond deze race op de Grand Prix-kalender.

Het circuit was gelegen aan de zuidkant van de stad Casablanca. De baan, die 7.602 km lang was, maakte gebruik van de kustweg en de hoofdstraat tussen Casablanca en Azemmour. Voorheen had Marokko twee andere circuits, Anfa en Agadir. Het circuit was ontworpen door de Royal Automobile Club van Marokko en kreeg goedkeuring van Sultan Mohammed de vijfde. Het duurde in totaal zes weken om het circuit op de bouwen. Marokko kreeg met deze wedstrijd de laatste ronde van het Formule 1-wereldkampioenschap in 1958 toegewezen.

Stirling Moss en Mike Hawthorn waren de enige kanshebbers op de titel. Met de puntentelling in 1958 moest Moss de race winnen en de snelste ronde neerzetten. Destijds kreeg men een punt voor de snelste ronde. Zo kon het bijvoorbeeld zijn dat de snelste ronde in de jaren '50 door meerdere coureurs werd gedeeld. Een voorbeeld hiervan is de Britse Grand Prix van 1954 op Silverstone waar zeven (!!) coureurs dezelfde rondetijd reden. Het enkele punt werd destijds verdeeld over zeven coureurs. Zo kwam men in de eindrangschikking van 1954 zeven coureurs tegen met de decimaal 0,14 achter hun naam. Destijds was de techniek nog niet in staat om tot duizendste van een seconde te rekenen. Hawthorn zou genoeg hebben aan een tweede plaats, ongeacht de klassering van Moss.

De Grand Prix had 25 inschrijvingen, waarvan 19 Formule 1-auto's. De rest was, zoals gebruikelijk in die tijd, opgevuld met Formule 2-auto's. Een gemiddelde ronde over het circuit duurde ongeveer 2:20.00. Op zaterdag pakte Mike Hawthorn in de Ferrari de pole position. Naast hem stonden Stirling Moss en Stuart Lewis-Evans. Destijds had men drie starters op de eerste rij. Hawthorn reed voor Ferrari, de beide andere coureurs voor Vanwall. Bruce McLaren reed tijdens die race in een Formule 2-auto. Hij kwalificeerde zich als 21e, op bijna twintig seconden van de polesitter. Langzaamste was de Fransman Andre Guelfi, die 25 seconden langer over de ronde deed dan Hawthorn. Een schrikbarend verschil, wanneer men naar de huidige Formule 1 kijkt. Destijds was dit normaal. Men kende geen 107% regel. Iedereen die zich inschreef voor de race, kon zich kwalificeren.

Bij de start gingen de Vanwalls van Moss en Lewis-Evans er meteen vandoor. Ferrari-rijder Phil Hill volgde als derde. Hawthorn maakte een slechte start en kwam na de eerste ronde als vierde door. In de achtste ronde begon Moss al met het lappen van de Formule 2-auto's. In de tussentijd was Phill Hill teruggezakt naar de vierde plaats, door een uitstapje in het gras. De auto was niet beschadigd. Hawthorn lag op dat moment derde en werd in de 17e ronde ingehaald door Jo Bonnier. De teamgenoot van Moss, Tony Brooks, hielp hem een handje door Hawthorn in de 18e ronde te passeren. Moss aan de andere kant, had een kleine aanrijding met de Maserati van Wolfgang Seidel.

Na 25 ronden had Moss een voorsprong van 20 seconden op Phill Hill. Tony Brooks lag al meer dan een minuut achter. Mike Hawthorn lag vierde. Hawthorn reed daarna het gat naar Brooks dicht en zag daarna in de spiegel dat de Engelsman zijn motor op zou blazen. Moss zou onbedreigd naar de overwinning rijden. Hawthorn verzekerde zich van de tweede plaats en het kampioenschap, door de Ferrari van Phil Hill nog voor de finish in te halen. De voorsprong van Moss was bijna anderhalve minuut. Jo Bonnier en Harry Schell in de BRM's pakten de laatste punten. Andere notabelen in de race waren Jack Brabham en Graham Hill. Hill finishte in zijn Lotus als zestiende.

Toch bleek dit evenement een keerzijde te hebben. Stuart Lewis-Evans, de teamgenoot van Moss bij Vanwall, kende een curieus ongeval. Zijn motor vloog, bij het nemen van een bocht, van de auto af. Daardoor raakte hij van de baan en explodeerde de benzinetank. Hij kon op eigen kracht het voertuig verlaten, maar overleed zes dagen later aan de brandwonden die hij had opgelopen. Lewis-Evans werd 28 jaar. Vanwall's teameigenaar Tony Vandervell besloot na deze tragedie niet meer actief te zijn in de racerij. Vanwall won de titel bij de constructeurs en trok zich daarna terug als fabrieksteam uit de Formule 1. Zo kwam er een triest einde aan een Marokkaanse Grand Prix, die Mike Hawthorn als wereldkampioen Casablanca zag verlaten.