Historie: The second chance: Deel 1 Mika Hakkinen - De dag dat er twee artsen toevallig in de hoek stonden (1995)

Vijf verhalen, vijf coureurs en vijf levensbedreigende situaties. Alle vijf de coureurs hebben na een zwaar ongeluk hun carrière voortgezet. Alle vijf hebben ze na hun ongeval Grands Prix gewonnen. Drie van de vijf coureurs werden zelfs nog wereldkampioen. F1Today bekeek hun comebacks na de zware ongelukken en maakte een gedetailleerd verslag van het moment dat ze een tweede kans kregen.

Inleiding

Mika Hakkinen was in het begin van zijn carrière een rebel. Hij werd in 1990 Brits Formule 3-kampioen, na een hard gevecht met Mika Salo. Beide coureurs zijn in Helsinki opgegroeid en allebei de coureurs zijn dikke vrienden van elkaar. Hakkinen maakte in 1991 zijn debuut in de Formule 1 voor Lotus-Judd. De Fin scoorde al in zijn derde race punten. Op een nat Imola reed hij naar een vijfde plaats. In 1992 kreeg hij Johnny Herbert als teamgenoot en scoorde elf punten. Volgens de hedendaagse puntentelling zouden dat er 67 zijn geweest. Hakkinen reed in 1993 als testrijder bij McLaren, het team waar hij tot en met 2001 voor uit zou komen. In 1993 verving hij Michael Andretti na de Italiaanse Grand Prix. Hakkinen was in Estoril sneller in de kwalificatie dan Senna en scoorde in Japan zijn eerste podiumplek in zijn carrière. Ondanks de rauwe snelheid die Hakkinen had, bevond hij zich meerdere malen op glad ijs. De jonge coureur werd regelmatig betiteld als brokkenpiloot. Niet geheel onterecht, aangezien Hakkinen in zijn jongere jaren regelmatig ver over de limiet ging en weinig tot geen grenzen kende. Dit werd duidelijk bij zijn eerste race voor McLaren in 1993 op Estoril, waar hij de MP4-8 bij het uitkomen van de laatste bocht in de vangrail opvouwde. In 1994 reed Hakkinen met name in het tweede gedeelte van het seizoen ijzersterk. Deze transformatie kwam mede doordat hij een voorwaardelijke race schorsing kreeg na een kamikaze actie op Silverstone. Hakkinen lag onder een vergrootglas en elimineerde zichzelf en David Coulthard tijdens de Duitse Grand Prix op Hockenheim. De voorwaardelijke straf werd daarna omgezet in een schorsing. Toch eindigde de Fin het kampioenschap in 1994 met 26 punten, hedendaags goed voor 99 punten. Het jaar 1995 was een overgangsjaar voor McLaren. Een partnership met Mercedes ging van start, Hakkinen kreeg in Nigel Mansell een nieuwe teamgenoot en de auto had vanaf het begin van het jaar betrouwbaarheidsproblemen. Toch kreeg Mika het aan het einde van het seizoen voor elkaar om twee podiums te scoren. Met zeventien punten op de teller ging Mika het laatste Grand Prix-weekend van het jaar tegemoet. Het zou bijna zijn laatste weekend ooit worden.

1995 LX EDS Australian Grand Prix

De Australische Grand Prix van 1995 zou voor het laatst gereden worden op het stratencircuit van Adelaide. Het circuit was vanaf 1985 onderdeel van de Formule 1-kalender en stond te boek als kort en hobbelig. Het circuit had in het verleden garant gestaan voor een aantal curieuze beslissingen voor de wereldtitel. In 1986 plofte er bij Nigel Mansell een band aan de achterkant van zijn Williams-Honda. Mansell reed de auto in veilige haven. Had hij de auto gewoon op Brabham-Straight midden op de baan geparkeerd, dan had de race een rode vlag gekregen en was de Engelsman wereldkampioen geworden. In 1991 werd de race na veertien ronden afgevlagd, omdat er in de regen niet te rijden was. In 1993 won Ayrton Senna zijn laatste Grand Prix, tijdens de laatste race van het seizoen. Hij zocht op het podium toenadering tot Alain Prost, die hij de hoogste trede van het podium op trok. In 1994 was de Formule 1-wereld getuige van het Schumacher-Hill incident. Een incident waar wij niet verder op in zullen gaan. Voor 1995 stond de race gepland op 12 november. Damon Hill zou een bizarre race winnen, met twee ronden voorsprong op Olivier Panis en Gianni Morbidelli. Eigenlijk was er geen interesse in de wedstrijd, de gehele Formule 1-wereld vroeg zich af of de veiligheid in de koningsklasse van de autosport nog te waarborgen was. Deze dringende vragen werden gesteld na de kwalificatiesessie van vrijdag.

Die vrijdagmiddag kwam Hakkinen nietsvermoedend aanrijden bij Brewery Bend, een snelle rechter bocht in het midden van het circuit. Mika's linkerachterband begaf het en met 200 km/h knalde de McLaren-Mercedes in de bandenstapel. De muur die achter de bandenstapel stond bleek later 35 centimeter te zijn versprongen. De impact was zo hard dat Mika's hoofd tegen het stuurwiel klapte, om daarna tegen de cockpit rand te komen. Het stuurwiel was doormidden gebroken en de knoppen van het stuur zaten in de helm van Hakkinen geplaatst. "Ik herinner me dat ik daar in de muur stond. Ik kon mijn armen en benen niet bewegen, ik kon me niet concentreren en wist totaal niet wat er gebeurd was", vertelde Hakkinen later in een van de weinige interviews die hij over dit ongeluk heeft gegeven. "Ik dacht, okay Mika, rustig aan nu. Raak niet in paniek, verman jezelf en alles zal snel goed komen. Toen ik dat dacht, verloor ik het bewustzijn en de rest kan ik me niet meer herinneren." Een geluk voor Hakkinen was het feit dat er juist in die bocht twee doktoren paraat stonden voor de achterkant van het circuit. Het waren intensive-care specialist Jerome Cockings en neuroloog Stephen Lewis. Binnen enkele seconden van het ongeval waren deze twee artsen ter plaatse. Het zou uiteindelijk de redding van Mika Hakkinen betekenen. Hoewel Sid Watkins, de 'huisdokter' van de Formule 1, op dat moment nog onderweg was naar het ongeluk, bleken beide artsen uiterst bekwaam en maakte een tracheotomie in de hals van de Fin, toen er geconstateerd was dat hij geen lucht kreeg. Door de ernstige verwondingen aan het gezicht van Hakkinen, het bloed dat uit zijn mond liep en de kleur die steeds grauwer werd, besloten beide artsen ter plekke deze incisie te plaatsen. Watkins was inmiddels ter plaatse en besloot zich niet te bemoeien met de gang van zaken. Mika kreeg medicijnen toegediend en zijn kleur verbeterde meteen. Hakkinen kwam bij kennis en verliet de plek van het ongeval per brancard. Het tweede voordeel van Hakkinen was dat het ziekenhuis, waar hij naar vervoerd zou worden, exact 200 meter van de plek van de crash lag.

De situatie in het ziekenhuis

"Ik lag in het ziekenhuis met overal slangen om mij heen. De eerste persoon die ik zag toen ik wakker werd, was Lisa Dennis, de vrouw van Ron. Er was ook nog een dikkere vrouw in de kamer, ze had een leuke lieve lach. Ik dacht plotseling dat ik door twee engeltjes was bevrijd en dat ze mij hadden meegenomen naar de hemel. Toen ik iets meer links in de kamer keek, zag ik Ron Dennis staan. Toen wist ik dat ik niet in de hemel was. Ron vertelde me dat het ongeluk door een lekke band kwam. Het was een geruststelling voor mij. Ik wist nu namelijk dat het niet mijn eigen fout was. Dat is echt zo'n coureur-dingetje, om het zo te zeggen," aldus Hakkinen. De Fin legde tot in detail uit wat er daarna in het ziekenhuis gebeurde. "Het verblijf in het ziekenhuis was van de ene kant heel goed, aangezien de doktoren uitstekend werk hebben geleverd. De keerzijde was al die onderzoeken, testen, apparaten op mijn hoofd, sneden in mijn hoofd en de pijn die ik moest lijden. Het was verschrikkelijk. Ik heb een paar keer gedacht dat ik dood zou gaan van de pijn. Ik werd volgestopt met medicijnen waar ik me suf van voelde. Het ongeluk had mij een schedelbasisfractuur bezorgd en bepaalde functies waren daardoor uitgeschakeld. Ik kon mijn ogen bijvoorbeeld niet bewegen en ik kon niet drinken, want alles viel meteen weer uit mijn mond. Ik vroeg mezelf af of ik ooit nog een normaal leven zou kunnen hebben. Ik wou weer lekker in de auto stappen en verder gaan met racen."

De terugkeer naar Londen en zijn thuis in Monaco

In december kwam Mika terug in Londen. Stephen Lewis, de man die hem samen met Jerome Cockings vond, was aan zijn zijde. In Londen werd Hakkinen onderzocht door Sid Watkins. Watkins ontfermde zich over Hakkinen en besloot een revalidatieprogramma op te stellen. Terug in Monaco hield de Fin zich hier aan. "Ik wilde terug in de auto en moest daar elke dag keihard voor vechten. Het gehele proces was moeilijk, zowel mentaal als fysiek. Ik kreeg tijdens het rennen last van ernstige hoofdpijnen. Na verloop van tijd ging het beter, maar ik had nog steeds problemen met mijn gezicht en gehoor. Ik heb een aantal operaties gehad om dit te herstellen." Gedurende de winter trainde Hakkinen hard om weer op niveau te komen. McLaren had voor 5 februari een test gepland op Paul Ricard. Hakkinen moest en zou daar bij zijn.

De comeback, 87 dagen na het ongeluk

"Daar stond ik dan in Zuid Frankrijk. Het was maandag 5 februari, 87 dagen na het ongeluk. Iedereen was vriendelijk toen ik aan kwam, maar ik zag hoe de monteurs naar mij aan het kijken waren. Ik probeerde me zo normaal mogelijk te gedragen, maar ik zag aan hun gezichten dat ze dachten: 'die gast gaat zo weer naar huis'. Ik dacht, ik zal al deze mensen laten zien dat ik terug ben gekomen om te winnen. Toen ik voor het eerst weer in de auto stapte, voelde het als thuiskomen. Dit was mijn kantoor, dit is mijn ding, dit is wie ik ben, dit is Mika Hakkinen. Ik reed de pits uit en reed gedurende die dag 63 ronden, waarbij mijn tijd een halve seconden sneller was dan die van de Ferrari van Michael Schumacher de dag ervoor. Ik zei tegen de monteurs: 'Pak de auto maar in en ik zie jullie in Melbourne.'" Hakkinen kreeg in David Coulthard een nieuwe teamgenoot. Een snelle jongen, die naast de baan ook van het leven hield. Mika was wat meer gereserveerd, zeker na zijn crash. Waar Coulthard in de beginperiode contact zocht met de Fin, bleef Hakkinen de boot afhouden. Coulthard vroeg aan Hakkinen: "Mika, don't you like me??" Waarop de Fin antwoordde: "Jawel David, ik zie je morgen." Coulthard en Hakkinen zijn zes jaar teamgenoten geweest bij McLaren. Coulthard was een man van zijn woord, iets wat duidelijk werd tijdens de Australische Grand Prix van 1998, waar de Schot een 'gentlemans agreement' na zou komen. Hakkinen mocht de race winnen omdat er vooraf besproken was dat degene die de eerste bocht als eerste door zou komen, de winnaar zou worden.

Twee wereldtitels en opnieuw een ernstig ongeluk in Australië

In 1997 was Hakkinen in het tweede gedeelte van het seizoen duidelijk de snelste coureur van het veld. De goed ontwikkelde McLaren was meerdere keren kansrijk voor een overwinning. Dat die overwinning pas in de dubieuze Europese Grand Prix kwam, was een bekroning op het werk van de Fin. Een afspraak tussen McLaren en Williams betreffende het 'niet aanvalsverdrag op Villeneuve' werd door beide teams gehandhaafd. Hakkinen won de Grand Prix, McLaren's eerste sinds de overwinning van Senna op Adelaide in 1993. Voor 1998 en 1999 beschikte de renstal uit Woking over het beste pakket. Hakkinen werd in 1999 geholpen door de crash van Michael Schumacher op Silverstone en had in Eddie Irvine zijn grootste uitdager. Hakkinen pakte in 1998 en 1999 de wereldtitel  maar moest in 2000 zijn meerdere erkennen in Michael Schumacher. Toch kon de Fin zijn mooiste overwinning bijschrijven op zijn palmares. In het gevecht om de overwinning op Spa, maakte Hakkinen misschien wel de mooiste inhaalmanoeuvre van dat decennium. Een manoeuvre die er bijna niet was gekomen, omdat Schumacher en Hakkinen een ronde eerder in contact met elkaar kwamen. Bij het lappen van Ricardo Zonta koos Schumacher de linkerkant en Hakkinen de rechterkant. In een alles of niets actie verschalkte Hakkinen zijn grootste concurrent. Uiteindelijk was de overwinning op Spa niet genoeg om zijn titel te prolongeren. Hakkinen won in 2001 de Grands Prix van Groot Brittannië en de Verenigde Staten en eindigde als vierde tijdens zijn laatste race op Suzuka. Een seizoen waarin hij als vijfde eindigde in de eindstand. Dat Hakkinen in Japan zijn laatste race reed is duidelijk geworden na afloop van zijn carrière. Enkele dagen na de Japanse Grand Prix gaf Mika Hakkinen aan waarom hij een sabbatical zou nemen. "Mijn crash in Melbourne, aan het begin van het jaar, gaf mij een deja-vu. Ik crashte door een mechanisch probleem in een rechter bocht. Toen ik richting de bandenstapels vloog, kwamen die momenten van Adelaide weer terug in mijn hoofd. Ik ben er lang kapot van geweest en het heeft tijden geduurd om dat ongeluk te accepteren. Ik kon eenvoudig genoeg niet begrijpen waarom dat met deze auto gebeurde. We hadden heel veel testkilometers gemaakt. Toen ik in Melbourne in het ziekenhuis kwam, wist ik dat het een heel heel moeilijk seizoen zou gaan worden."

Mogelijke terugkeer in de Formule 1 en comeback in het DTM

In de periode na zijn afscheid sprak Hakkinen met meerdere teams. Zo is hij gedurende het 2004-seizoen in verband gebracht met Williams. Hakkinen was voor Frank Williams de droomkandidaat om Juan Pablo Montoya op te volgen. De Fin besloot dat een terugkeer in de Formule 1 uitgesloten was. "Het is onmogelijk om te denken dat ik weer Formule 1 ga doen, omdat mijn reactiesnelheid niet meer van hetzelfde niveau is als zes jaar geleden. Ik ben langzamer geworden en mijn zichtvermogen is drastisch afgenomen." Dat wilde niet zeggen dat de Fin zou stoppen met racen. In 2005 tekende hij een contract voor HWA om mee te doen aan het Deursche Tourenwagen Masters. Hakkinen zou in totaal 31 wedstrijden rijden in het DTM en hierin behaalde hij drie overwinningen (Spa, Lausitzring en Mugello). Na 2007 was het afgelopen betreffende de top van de autosport. Hakkinen reed in 2011 zijn laatste race. In een door AMG Motorsport ingeschreven Mercedes Benz SLS AMG GT3 haalde hij, tijdens de zes-uursrace op Zhuhai, de finish niet. Mika Hakkinen startte in 161 Grands Prix, won twee wereldkampioenschappen, behaalde 26 pole positions en reed 25 snelste ronden. Al deze resultaten behaalde de Fin na zijn angstaanjagende crash in Adelaide. Met recht kan gezegd worden dat Mika Hakkinen zijn 'second chance' met verven benut heeft.