Historie: Michael Schumacher Special: Deel 5 - De oppermachtige Ferrari jaren

Morgen zal Michael Schumacher 50 jaar worden. Reden voor F1Today.net om in een uitgebreide serie terug te blikken op de loopbaan van de man die qua statistieken de grootste Formule 1-coureur is. In onze serie nemen wij bepaalde 'tijdperken' uit de loopbaan van de Duitser door. Wij gaan dieper in op bepaalde details en zullen met video's en foto's het geheel extra glans geven. Om het verhaal makkelijker te maken hebben wij er voor gekozen om hem bij zijn voornaam te noemen. Zijn broertje Ralf wordt eveneens met de voornaam benoemd.

Bijna wereldkampioen in 1998

Michael kende in 1998 en 1999 twee uitstekende seizoenen in de Ferrari. Mede door pech lukte het hem niet om gedurende één van deze jaren de titel te pakken. Hierbij moet wel vermeld worden dat uitdager Mika Hakkinen in de 'prime' van zijn carrière zat. De Fin kende met de McLaren Mercedes-combinatie twee uitstekende jaren en Michael was met name in 1998 zeer dichtbij zijn eerste wereldtitel voor zijn Italiaanse werkgever. Met name in 1998 was zijn vorm uitstekend. De Duitser liet zien geleerd te hebben van het drama van Jerez. Gedurende het seizoen 1998 behaalde hij zes overwinningen en stond hij nog op vijf andere locaties op het podium. Hét incident van 1998 moet wel de crash met David Coulthard in de regen op Spa zijn geweest. De Schot, die ruimte wilde maken voor de Duitser, maar dit op de racelijn deed, werd van achter vol in de kont gereden door Michael. Op drie wielen reed Michael terug naar de pits. Daar uitgestapt wilde hij verhaal halen bij Coulthard. Uiteindelijk kwam het niet tot een handgemeen tussen beide coureurs. Michael zou later in een interview het volgende verklaren: "Ik weet niet wat Coulthard toen wilde bereiken, maar ik kon werkelijk niets doen om die crash te vermijden. In deze situaties moet je vertrouwen hebben in andere coureurs. Wat je niet moet gaan doen, is remmen op de ideale lijn." Deze nul-score was uiteindelijk, samen met zijn crash met Alexander Wurz in Monaco, de reden dan Michael geen kampioen werd.

Zware crash op Silverstone en einde van titelkansen

In 1999 was het seizoen halverwege toen Michael in Silverstone de Ferrari tegen de muur aan reed. Iedereen was in shock toen de Duitser niet uit de auto kon komen. Het zou hem uiteindelijk het tweede gedeelte van het seizoen kosten. Eddie Irvine heeft hier jaren later een boekje over open gedaan: "De crash van Michael op Silverstone was het mooiste moment uit mijn carrière. Ik weet zeker dat elke keer dat hij langs dat punt rijdt, hij nog die situatie van 1999 in zijn achterhoofd heeft." De man met een uitgesproken mening hield zich daarna niet meer in over Michael: "Toen ik hoorde dat hij in orde was, had ik moeite me in te houden. Ik kon nu laten zien dat ik altijd plaats heb gemaakt voor Michael. Ik begon wedstrijden te winnen, omdat er plotseling in dienst van mij werd gewerkt. Michael zou zeker kampioen zijn geworden, als hij niet dat ongeluk op Silverstone had gehad. Ik had in het begin van het jaar te veel punten afgegeven aan hem. Daarom heb ik uiteindelijk de wereldtitel gemist. Maar ik zal eerlijk zijn, er is geen enkele coureur op de grid die niet zou genieten van andermans leed, om zo in de positie te komen voor een wereldtitel. Formule 1-coureurs denken alleen aan zichzelf. Het was destijds al oorlog in de Formule 1 en dat zal het altijd blijven." Michael hielp Irvine overigens later in het seizoen wel in Maleisië, om als buffer voor de Noord-Ier te dienen. Tijdens de laatste race van het jaar op Suzuka, werd Irvine derde en Michael tweede. Irvine eindigde het seizoen op een tweede plaats achter Mika Hakkinen. Zelfs met een 'swap' was Irvine geen kampioen geworden. De Fin had namelijk meer overwinningen behaald dat jaar. Ondanks dat Michael zeven races mistte, werd hij toch nog vijfde in het kampioenschap.

De eerste titel bij Ferrari

Voor Michael begon het seizoen 2000 uitstekend. Directe concurrent Mika Hakkinen viel tijdens de eerste en tweede Grand Prix uit. Michael pakte in beide wedstrijden de overwinning. Na vier wedstrijden had Michael 34 punten behaald, twintig punten meer dan David Coulthard, zijn achtervolger. De buffer van twee zeges verdween echter als sneeuw voor de zon. Een kapotte uitlaat op Monaco zorgde voor een uitvalbeurt. In Canada won Michael nog wel de wedstrijd, maar in Frankrijk, Oostenrijk en Duitsland haalde hij de finish niet. De sterke comeback van Hakkinen zorgde ervoor dat hij de leiding in het kampioenschap kwijt raakte. De tweede plaatsen in Hongarije en België zorgden ervoor dat Michael met nog vier races te gaan zes punten achterstand had op de McLaren-coureur. De laatste vier races van het seizoen waren Michael en de Ferrari van uitzonderlijke klasse. Michael won elke race van pole position. Tijdens de Japanse Grand Prix op 8 oktober zorgde de Duitser voor de eerste wereldtitel van Ferrari in 21 jaar. In 2001 was de auto en Michael een dominante factor. Een serie van elf podiums in dertien races legde de basis voor zijn vierde wereldtitel. Deze werd op 19 augustus in Hongarije behaald. Michael werd kampioen met bijna het dubbele aantal punten van de nummer twee, David Coulthard. Ferrari pakte eveneens de wereldtitel bij de constructeurs.

De meest dominante titel

Waar 2001 relatief makkelijk was, lieten Ferrari en Michael in 2002 zien dat het nog makkelijker kon. Hierbij moet de controversiële 'let Michael pass for the championship' niet onopgemerkt blijven. Wat er daar gebeurde op 12 mei 2002 op de A1-Ring in Oostenrijk is, volgens de media, een van de slechtste dingen die er ooit in de sport heeft plaatsgevonden. Barrichello maakte honderd meter voor de finish ruimte voor Michael om te passeren. Een teamorder geven tijdens de zesde race van het seizoen was natuurlijk iets waar eigenlijk niemand rekening mee hield. Toch kan je achteraf zeggen dat het bij voorbaat al duidelijk zou zijn dat dit zou gebeuren. Rubens Barrichello heeft later in een interview openheid van zaken gegeven: "Ik was het hele weekend sneller dan Michael, ik reed naar pole, voelde me super goed. Toen ik zondagochtend vroeg of ik gewoon de race zou mogen winnen, was het antwoord volmondig 'JA'. Ik ging er dus ook vanuit dat ik bij het ingaan van de laatste fase van de race onbedreigd naar de vlag mocht rijden. Toen kwam men over de boardradio vertellen dat ik ruimte moest maken. Als ik dat niet zou doen, zou ik het heel lastig krijgen om nog Ferrari-coureur te blijven. Men dreigde dat ze mijn verdere carrière kapot zouden maken." Ross Brawn gaf in 2017 toe dat dit incident de grootste vergissing uit zijn loopbaan was. Ferrari werd uiteindelijk gestraft en kreeg een boete van 1.000.000 dollar voor het overtreden van Artikel 170 van de Sporting Regulations. Tijdens de race op Indianapolis was er opnieuw een voorval tussen de Ferrari-coureurs. Ook hier werd de man die de race zou moeten winnen tweede. Michael ging van zijn gas af op het rechte stuk en Rubens versloeg hem uiteindelijk met 0.011 seconde. Michael wilde er een 'dead heat' van maken. Dit lukte uiteindelijk niet. Michael sloot het seizoen af met 144 van de maximale 170 punten. Hij stond gedurende elke race op het podium en scoorde slechts één keer een derde plaats. Niet verrassend won Ferrari opnieuw het kampioenschap bij de constructeurs.

Moeilijk seizoen met nieuwe uitdager zorgt voor vierde titel bij Ferrari

Van alle kampioenschappen was het seizoen 2003 misschien wel de moeilijkste. Michael kreeg in Kimi Raikkonen en Juan Pablo Montoya twee echte racers als uitdager voor de titel. Gedurende het begin van het seizoen stond de Ferrari op achterstand. Dit kwam mede doordat de nieuwe auto, de F2003-GA niet op tijd klaar was. Tijdens de eerste vier races reed de Italiaanse renstal met de dominante auto van 2002. Het leverde Michael slechts één overwinning op, tijdens de thuisrace op Imola. Zijn achterstand in het kampioenschap was op dat moment overbrugbaar. De nieuwe auto, de F2003-GA bleek een schot in de roos. Michael behaalde de meeste punten in de volgende zes wedstrijden. Overwinningen in Spanje, Oostenrijk en Canada zorgden ervoor dat Michael de leiding in het kampioenschap terug kon pakken. Door een niet te verklaren worsteling, scoorde de Ferrari tijdens de Britse, Duitse en Hongaarse Grand Prix geen podiums. Sterker nog, de Ferrari was plotseling totaal de weg kwijt. De wereldkampioen werd in Hongarije zelfs op een ronde gezet door Fernando Alonso. De Spanjaard won in de Renault zijn eerste Grand Prix. Tijdens de Grand Prix van Italië en de Verenigde Staten scoorde Michael twee broodnodige overwinningen. Hij ging als leider de laatste race van het jaar in op Suzuka. Deze eindigde hij op een achtste plaats, hetgeen voldoende was om Kimi Raikkonen twee punten voor te blijven. De overwinning van Rubens Barrichello zorgde er opnieuw voor dat Ferrari de constructeurstitel behaalde.

Laatste titel in 2004 en een teleurstellend 2005

Het seizoen 2004 was nog dominanter dan het seizoen 2001. Michael scoorde tijdens de eerste vijftien Grands Prix veertien podiums. Hierbij zaten twaalf overwinningen. Michael zou opnieuw kampioen worden. Grootste uitdager van 2004 kwam uit zijn eigen stal. Al weet iedereen dat Barrichello nooit een kans had op de titel. Het liet opnieuw zien dat de Ferrari de dominante factor was in de beginjaren '00. Vijf wereldtitels achter elkaar is een nog steeds niet geëvenaard record. Met 148 punten tegenover 114 van teamgenoot Barrichello, scoorde Ferrari meer dan het dubbele aantal punten ten opzichte van het BAR-Honda team. Slechts drie Grands Prix werden niet gewonnen door een Ferrari-coureur. Trulli won op Monaco, Raikkonen won in België en Montoya won de afsluitende race in Brazilië. Met 119 punten voor BAR en 105 punten voor Renault, haalden beide teams samen nog niet de score van Ferrari. Dit zou het laatste dominante jaar zijn van Ferrari. Uiteindelijk bleek 2005 een rampjaar te zijn, met alleen een overwinning op Indianapolis, na het 'Michelin-drama'. In 2006 streed Michael voor de titel, maar moest uiteindelijk zijn meerdere erkennen in Fernando Alonso. Na 2006 besloot de Duitser met pensioen te gaan.

In ons laatste deel kijken wij terug op zijn eventuele comeback in 2009 en zijn verrassende rentree voor Mercedes in 2010.