Dagboek uit de paddock: Grand Prix van Italië, dag 1

Donderdag, 8.00 uur

Ik mag van mezelf wat langer blijven liggen, want in tegenstelling tot normaal ben ik een dag eerder in Italië. Ik vloog op woensdag om een al lang openstaande persoonlijke uitnodiging van Stefano Domenicali in te lossen met een bezoek aan Lamborghini in Sant'Agata Bolognese, gelegen op de grens tussen Bologna en Modena in de Super Car Valley van Italië.

Stefano is, natuurlijk, de CEO van de sportwagenfabrikant, die eigendom is van Volkswagen Group en door Audi bestuurd wordt. Hiervoor was hij teambaas van Ferrari. In die periode ontwikkelden we een solide relatie en het is altijd prettig om bij te praten tijdens autosalons en het handjevol Grands Prix die hij ieder seizoen bezoekt.

Ondanks zijn rol als CEO is Stefano nog steeds actief in het bestuur van de autosport als president van de FIA Single Seater Commission. Zij besturen de single seater-klassen tot en met de F2 en het was Stefano die de ladder voor talenten tussen de karting - met aan het hoofd zijn voormalig Ferrari-coureur Felipe Massa - en de hoogste klasse buiten de F1.

Binnenkort zullen wij zijn visie op de staat van de opleidingsklassen en de volgende stappen in het proces van consolidatie hier brengen.

Het was een enorme eer om persoonlijk ontvangen te worden door de CEO van een merk dat jaar na jaar recordaantallen verkoopt, waarbij de Urus het laatste succesverhaal van Stefano is. Het volgende hoofdstuk, de hybride Sian met ruim 800 pk en die wordt aangedreven door een supercondensator in plaats van batterijen, zal volgende week onthuld worden in Frankfurt.

9.00 uur

Voor Monza verblijf ik in een bescheiden, door een familie gerund restaurant en B&B in een voormalig kasteel, gesitueerd aan de voet van de Italiaanse Alpen. Het is zowel landelijk als een korte rit van 30 minuten vanaf het circuit (op niet-werkdagen). Het is comfortabel, charmant, goedkoop en erg vrolijk, maar alles in Italiaanse stijl.

Vertrek naar het circuit na een Italiaans ontbijt, een mix van ham en kaas op brood en zoete taartjes met sterke koffie. Terwijl ik dichterbij het circuit komt, ontstaat de gebruikelijke spanning. Monza is een zeer speciale plek, en ik ben extreem tevreden dat er de voorgaande avond een overeenkomst gesloten is om hier tot en met 2024 te racen. Laat Bakoe of Shanghai maar vallen, maar offer Monza nooit op.

10.00 uur

Na het parkeren ga ik richting het mediacentrum, die in tegenstelling tot (steeds meer) andere circuits een overzicht biedt over het circuit. Naast de alomtegenwoordige Heineken-hoek heeft de paddock een pizzabar, waarbij geopereerd wordt vanuit een omgebouwde bezorgscooter. Vandaag is niet de dag om hier eten te halen, omdat ik uitgenodigd ben voor een diner door Alfa Romeo. Later dit weekend komt het er wel van.

De hospitality van Ferrari heeft een nieuwe gevel, bestaande uit een muurschildering van haar coureurs door de jaren. Terwijl ik het kunstwerk bewonder komt Jody Scheckter uit het gebouw. Hij is de uit Zuid-Afrika afkomstige Ferrari-wereldkampioen van 1979 en een man met wie ik werkte tijdens de Formule 3-dagen van zijn zoon Tomas. Hij is op Monza om te vieren dat hij veertig jaar geleden de wereldtitel won op dit circuit en zal gedurende het weekend wat demonstratieronden rijden.

Hij beloofde dat we op een gegeven moment dit weekend bij zullen praten.

12.00 uur

De interviews beginnen, en hoewel er begrijpelijkerwijs beladenheid is na Spa, gaat de sport hier gewoon weer door. De meeste vragen draaien om de voorbereidingen voor de snelste uitdaging op de kalender en, in het geval van Haas, om de coureurs voor volgend jaar. Günther Steiner wil niet veel zeggen over het onderwerp, behalve dat hij zegt dat de keuze gemaakt zal worden zonder te kijken naar de historie tussen potentiële koppels. Denk aan Magnussen en Hülkenberg...

18.00 uur

De middag vloog voorbij met een oneindige reeks interviews, en dus pak ik in en bereid ik me voor op de rit naar Arese en het Alfa Romeo Museum voor een presentatie - het team onthult een nieuwe kleurstelling met de Italiaanse kleuren - en een diner.

De rit van 40 kilometer kost door woon-werkverkeer een uur en tijdens de rit reflecteer ik op de rijke historie van het merk in de F1, die helemaal teruggaat naar de eerste dagen van de sport en onder andere het winnen van de eerste Grand Prix ooit, op Silverstone in 1950, omvat. 

Omdat ik met het vooruitzicht van het diner de lunch liet schieten, heb ik enorm veel trek. De chefs stellen niet teleur met pasta met tomaten en kaas, tarbot en een ongelooflijk licht dessert op basis van citroen, gevolgd door Amalficake. Het eten vult op heerlijke wijze mijn lege maag.

22.30 uur

Ik loop naar buiten om te vertrekken - en het giet. Mijn reis terug kost me door slecht zicht zo'n veertig minuten en daarna ben ik klaar om naar bed te gaan, maar niet voordat ik de museumcatalogus, die Alfa Romeo ons vriendelijk meegaf als cadeau, doorgebladerd heb. Een lange dag, maar wel een die voor voldoening zorgt op het oudste circuit op de kalender.