Oud-teamgenoot Ratzenberger: ''Roland wordt nooit meer vergeten door de dood van Senna''

Vandaag, 27 jaar geleden, stierf Roland Ratzenberger na een zware crash in de kwalificatie op het circuit van Imola in San Marino. David Brabham, zoon van drievoudig wereldkampioen Sir Jack Brabham was Ratzenbergers teamgenoot bij Simtek. De 55-jarige Australiër vertelde nogmaals zijn aangrijpende verhaal over dit tragische weekend in 1994 op de website van zijn familie.

“De start van het Imola-weekend was als elke andere Grand Prix, de gebruikelijke drukte, vergaderingen en PR-verplichtingen. Niets bijzonders, net als alle andere teams en coureurs wilden we aan de slag. Maar tijdens de oefensessie op vrijdag had Rubens Barrichello één megaklapper die de F1-paddock deed wakker schudden. Iedereen was bezorgd en we waren allemaal opgelucht om te horen dat hij in orde was, hoewel hij niet in staat was om te racen.

Tijdens de trainingen klaagde Roland dat de remmen niet naar wens werkten en hij had een beetje moeite met zijn tempo. Omdat ik meer ervaring had met de remmen, vroeg het team me om in zijn auto te springen om te kijken wat ik ervan vond. We wisselden van stoel en ik ging naar buiten. Ik hoefde niet veel ronden te rijden, omdat de remmen meteen niet goed werkten, dus kwam ik terug bij een opgeluchte Roland toen ik zei: ‘deze remmen zijn waardeloos, ze moeten vervangen worden’.

Op de zaterdag was Roland veel sneller en we waren in de aanloop naar de kwalificatie dicht bij de ideale tijd, ik voelde dat hij het team graag zijn echte tempo wilde laten zien, en ik wist zeker dat hij dat kon. Ik ging naar buiten voor de kwalificatie en ik pushte de auto tot het uiterste om zelfs maar voor Roland en de Pacific-auto's te komen. We zouden echter niet sneller zijn dan de anderen, de auto was gewoon niet snel genoeg.

Ik kwam in een andere vliegende ronde voorbij de start-finishlijn en ik zag gele vlaggen en puin op de baan tussen de Tamburello en Villeneuve. Ik wist meteen dat het Rolands auto was.
Ik zag paarse brokstukken die op de baan en ik maakte me zorgen omdat de auto bijna 300 km / u reed. Toen ik naar het ongeluk ging, werd ik nog meer bezorgd omdat de ravage enorm was.

Ik begon bang te worden voor Roland en hoe dichterbij ik kwam, hoe slechter ik me voelde. Zijn auto kwam midden in de Tosa-bocht terecht, dus iedereen moest om Rolands auto heen. Marshalls waren ter plaatse en ik wilde graag zien of mijn teamgenoot in orde was. Ik wou dat ik dat niet had gedaan. Toen ik om de auto heen liep en keek, zag ik meteen dat iets er niet goed uitzag. De stand van zijn hoofd was anders en verontrustend, ik voelde me misselijk en had sterk het gevoel dat hij overleden was.

Ik herinner me dat ik onmiddellijk mijn aandacht verlegde om terug te keren naar de pits en de banden warm te houden. Dit was een belachelijke gedachte, maar mijn geest wilde gewoon niet nadenken over wat ik had gezien en ik moest me op iets anders concentreren, als een soort afweermechanisme. Ik herinner me dat mijn vrouw, Lisa, daar stond in een staat van shock en ik ging naar haar toe om haar een knuffel te geven. Ze vroeg me of ik dacht dat het goed met hem zou komen en ik herinner me dat ik zei: ‘Ik denk dat hij overleden is’.

Het was een heel moeilijke tijd voor het team, niet wetende of Roland in orde was of niet, en ze hoopten dat mijn inschatting van de situatie onjuist was. Toen het nieuws kwam [over zijn overlijden], was dat het ergste gevoel dat ik ooit als coureur heb gehad. We waren helemaal kapot, geschokt en voelden ons verdoofd. We trokken het luik naar beneden van de garage en gingen naar de achterkant van de pits, maar konden niet veel zeggen. We konden de reactie van de rest van de paddock niet zien, omdat we in shocktoestand waren. We beseften niet wat er aan de hand was.

Het duurde even voordat mensen begonnen te praten, maar het belangrijkste dat we allemaal wilden weten, was hoe het gebeurde. Het was duidelijk dat er iets kapot was gegaan aan de auto, wat achteraf een defect aan de voorvleugel bleek te zijn. Het zou gemakkelijk zijn om te denken dat het kwam omdat we een klein team waren.

We keken naar de data en probeerden te begrijpen wat er in de aanloop naar het ongeval was gebeurd en we konden zien dat Roland de vorige ronde van de baan was gegaan. Hij slingerde daarna heen en weer, alsof hij wilde controleren of de auto in orde was. Ik denk dat hij toen aan het beslissen was of hij de pits in zou komen of nog een ronde zou rijden, maar hij besloot door te gaan.

Ik werd 's avonds gevraagd of ik op zondag wilde racen of niet, het team en de FIA ​​zeiden dat het mijn beslissing was. Ik had nog nooit meegemaakt dat ik een teamgenoot verloor, dus ik wist gewoon niet wat ik moest doen. Mijn hoofd was overal en ik kon gewoon niet helder genoeg denken. Om welke reden dan ook, stelde ik voor om de warming-up te doen en te kijken hoe het ging en dan een beslissing te nemen.

Ik kan me niet herinneren dat ik die nacht veel heb geslapen, want ik maakte me ook zorgen om mijn vrouw die dat weekend bij me was, ze was 18 weken zwanger van onze zoon Sam. Ik sprong op zondagochtend in de auto, niet echt wetende of ik het juiste deed of niet, ik voelde me nog steeds verdoofd en geschokt van de dag ervoor, ik had het gevoel dat de hele wereld naar me keek.

Ik heb de warming-up gedaan, het was allemaal een beetje wazig om eerlijk te zijn. We waren sneller dan normaal, ik weet niet zeker waarom. Het was niet alsof ik tot het uiterste reed, ik kon het niet omdat ik niet in de juiste gemoedstoestand was, misschien hebben ze me met halve tanks gegeven. Ik kwam terug in de pits en ik merkte een andere sfeer in het team. Toen had ik een sterk gevoel dat ik voor ze moest racen.

Ik herinner me dat ik voor de start van de race in de auto sprong en me ongemakkelijk voelde, maar dacht dat dit was wat ik moest doen. Ik kan me niet voorstellen wat mijn vrouw doormaakte toen ze me zag instappen na wat er de dag ervoor was gebeurd. Het moet erg pijnlijk voor haar zijn geweest.

Toen de lichten bij de start op groen gingen, probeerde ik al het ongeluk met Pedro Lamy en JJ Lehto te vermijden, tegen die tijd begon ik te denken‘ wat is er in godsnaam aan de hand dit weekend? ’. We zaten een tijdje onder geel, totdat de rotzooi was opgeruimd, en toen gingen we weer op pad.

Na een paar ronden kwam ik om de hoek van Tamburello en zag ik gele vlaggen en stof in de lucht, met een blauwe auto aan mijn rechterkant die tot stilstand kwam. Ik wist niet zeker wie het was, ik dacht misschien een Tyrrell was, maar ik had nooit gedacht dat het Senna zou zijn.

We moesten allemaal op het rechte stuk stoppen en uit onze auto's stappen. Je kon zien dat alle coureurs in een shocktoestand verkeerden, het nieuws kwam dat het Senna was en hey zag er niet goed uit, hoewel niemand wist hoe erg het was. Het duurde even voordat de race weer van start ging, ik weet niet zeker hoeveel coureurs echt door wilden gaan, maar een coureur vindt het moeilijk om te zeggen ‘ik ga niet meer racen’. Mijn wedstrijd kwam niet lang daarna abrupt ten einde met een probleem aan het stuur. Ik had veel geluk dat ik zelf niet in de muur was beland.

Mensen hebben gezegd dat toen Senna stierf, Roland enigszins overschaduwd werd. Dat klopt tot op zekere hoogte, maar zouden we het zo lang over Roland hebben als Senna dat weekend niet was overleden? Mogelijk niet. Het feit dat hij stierf, betekent dat we zijn naam voor altijd zullen horen, omdat de naam Senna ons zal helpen om hem nooit meer te vergeten."