Villeneuve jaagt op alternatieve Triple Crown: deel één, Indy 505

Saai is het zelden als Jacques Villeneuve in de buurt is. De goedgebekte Canadees, inmiddels 51 jaren oud, wil van geen wijken weten en rijdt anno 2023 nog altijd rond in de mondiale autosport. Komend jaar doet Villeneuve zelfs een gooi naar de alternatieve Triple Crown.

Wie het even niet scherp heeft: de Triple Crown of Motorsport bestaat uit het winnen van de Indianapolis 500, de 24 uur van Le Mans en de Formule 1 Grand Prix van Monaco. Enkelen stellen dat er een alternatieve variant mogelijk is, waarbij de Grand Prix van Monaco niet leidend is voor het Formule 1-partje, maar wereldkampioenschapswinst in de koningsklasse juist wel.

Villeneuve won in zijn lange raceleven al op Indianapolis en kroonde zich in 1997 tot wereldkampioen Formule 1. Aangezien hij komend jaar achter het stuur van de Vanwall Hypercar stapt, zou de vijftiger in theorie de alternatieve Triple Crown kunnen veroveren. Dat het gebeurt is minder waarschijnlijk, maar toch is het idee voeding voor een trilogie op GPToday.net. Met vandaag in deel één: de Indy 505.

Bleu

Jacques Joseph Charles Villeneuve is haast een beetje bleu als hij na de Indianapolis 500 van 1994 wordt geïnterviewd. De jonge Canadese coureur, pas 23 jaar oud, heeft een fenomenale tweede plaats veroverd achter de winnaar, Little Al Unser junior. Zijn mimiek, zijn houding en zijn Engels met accent – Jacques is immers Franstalig opgevoed – roepen gedachten aan de net overleden Ayrton Senna op.

Jacques is in de Verenigde Staten belandt na een zwakke periode in Italië en Japan. Als zoon van de verongelukte hogepriester der vernietiging himself, Gilles Villeneuve, draagt de kleine Canadees een hoge marketingwaarde mee, die echter op het circuit niet tot uiting komt. In drie seizoenen Italiaanse F3 hobbelt Jacques hulpeloos achter de meute aan, in Japan gaat het iets beter en wint hij af en toe een wedstrijdje. Voor het kampioenschap komt hij tekort.

Het harde beukwerk, zoals vertoond aan de westzijde van de Atlantische Oceaan, ligt hem een stuk beter. In 1993 smijt hij zijn Toyota Atlantic-bolide op een manier die aan zijn betreurde vader doet denken naar vijf overwinningen in vijftien races. De titel loopt hij op een handjevol punten mis, maar indruk gemaakt heeft-ie zeker. Voor 1994 mag Jacques zijn kunsten vertonen in de PPG IndyCar World Series, zoals het hoogste openwielraceniveau in Noord-Amerika dan heet.

Month of May

Het welbespraakte, haast mediaschuwe mannetje verandert in no-time in een felgebekte straatvechter. Nadat Jacques in het najaar van ’94 zijn eerste IndyCar-race wint – in een bizar competitief veld met daarin Emerson Fittipaldi, Arie Luyendyk, Bobby Rahal, Mario én Michael Andretti, Paul Tracy, Robby Gordon en niet te vergeten kampioen Unser – kruipt de jongeling uit zijn schulp.

Voor 1995 zijn er twee doelen: Jacques wil als eerste Canadees de Indianapolis 500 winnen en het zou leuk zijn als hij en passant de kampioenschapstitel verovert. Het jonge talent begint zijn seizoen op de best denkbare manier door de seizoensopener op het stratencircuit van Miami op zijn naam te schrijven. Kort voor de befaamde Month of May start, voegt Jacques een tweede podiumplaats toe aan zijn subtotaal door als tweede over de meet te komen tijdens de race op de Nazareth Speedway, het thuisbaantje van de Andretti’s.

Tijdens de kwalificatiedagen werkt Jacques zich als de onzichtbare, doch gevaarlijke underdog richting de voorste posities van het startveld. Voor de eerste startrij komt hij tekort: daarvoor zijn Menard-teammaten Scott Brayton en Luyendyk gewoonweg te snel, en landgenoot Scott Goodyear te gewiekst. Dankzij een vijfde plek verschaft Jacques zich desalniettemin van een prima uitgangspositie.

Strafronden

De Indianapolis 500 van 1995 blijkt een heuse afvalrace. Een opsomming: de Menard-wagens van Brayton en Luyendyk zijn razendsnel, maar tevens onbetrouwbaar en zodoende zakt het voorste duo na inleidende beschietingen hopeloos weg. Eeuwige pechvogel Michael Andretti hijst zijn bolide tegen de muur, waarop diens wielophanging het begeeft. Ook Scott Pruett, die in de slotfase sterk naar voren rijdt, beëindigt zijn race voortijdig met een klap tegen het beton.

Jacques rijdt achter de muziek aan en moet alles uit de kast halen om zich een beetje in beeld te rijden. Dat zit zo: tijdens een van de vroege neutralisaties heeft hij de leiding geërfd, maar is-ie in al zijn enthousiasme vergeten dat hij de eerste coureur is die achter de pace car moet aansluiten. Tot tweemaal toe haalt hij het neutralisatievoertuig in, iets wat de wedstrijdleiding bepaald niet kan waarderen.

Vlak voor het halverwegepunt wordt Jacques bestraft met twee ronden. Dat betekent in praktijk dat twee volledige raceronden van zijn totaal worden afgenomen: waar hij 45 rondjes heeft afgelegd, geeft het scoringssysteem er slechts 43 aan. Jacques duikelt terug naar de 27^ste plaats en diens dag is, volgens de commentatoren, over. De percentuele kans om deze race nog te winnen is volgens de kenners gezakt tot het nulpunt.

Indy 505

Die twee rondjes komen echter zo snel ze hem werden afgenomen, weer bij Jacques terug. Allereerst profiteert hij van de yellow die wordt uitgebracht na Andretti’s crash. De reglementaire wave around, waarbij achterblijvers één rondje terugkrijgen, brengt hem op een rondje van de leiders. Bovendien weet Jacques de achterstand eenvoudig te consolideren. De oplettende kijker ziet dat Jacques een tempo kan overleggen die gelijk staat, of beter is dan die van de koplopers.

Een tweede bonusronde volgt als André Ribeiro zijn wagen moet parkeren vanwege een elektrisch probleem. Jacques maakt gebruik van een tweede wave around en haalt ook zijn tweede achterstandsrondje bij. Ten tijde dat de Indy 500 van 1995 het totaalaantal rondjes van 126 heeft bereikt, staat de teller van Jacques al op 128 omlopen.

Pruett lijkt op de overwinning af te stormen, nadat leider Jimmy Vasser zijn eigen kansen om zeep helpt door te crashen. Nadat ook Pruett tegen het beton klapt neemt Goodyear de leiding over, maar de Canadees begaat een kardinale blunder door de pace car in te halen vóórdat deze in de pitstraatingang is verdwenen. Vanaf ronde 195 wordt leider Goodyear niet langer in de officiële rondentabellen opgenomen en zodoende erft de nummer twee, Jacques, de leiding. Na 202 rondjes – waarvan er 200 telden – komt Jacques, die zodoende 505 mijlen heeft gereden, als winnaar over de meet. Zijn eerste partje van de alternatieve Triple Crown is binnen.