Double Dutch – deze Nederlanders gingen Max Verstappen en Nyck de Vries voor

Wat zal er vandaag (zondag) voor de eerste keer sinds zondag 22 oktober 2006 gebeuren? Juist, er verschijnen twee Nederlanders aan de start van de Formule 1-race. Vanwege het ontbreken van Alexander Albon maakt Nyck de Vries zijn debuut in de koningsklasse en aangezien wereldkampioen Max Verstappen er natuurlijk ook bij is, wapperen er twee Nederlandse vlaggen op de grid.

Aangezien de GPToday.net-redactie in zijn geheel, en deze schrijver in het bijzonder, er veel plezier aan heeft om de tijdmachine een slinger te geven en terug te blikken op wat er in het verleden is gebeurd, duiken we in de geschiedenisboeken. Want geloof het of niet: dit is toch al de veertiende Grand Prix waarin er twee Nederlandse coureurs op de startopstelling verschijnen. Drie combinaties van oranjehelden zorgden voor de voorgaande dertien keren van ‘Double Dutch’.

Jan Flinterman en Dries van der Lof (1 Grand Prix)

Als het Formule 1-kampioenschap haar derde levensjaar ingaat, heeft er nog geen enkele Nederlandse coureur deelgenomen. Voor de eerste Nederlandse Grand Prix, die van 1952 dus, moet daar verandering in worden gebracht. Om publiek te trekken, huurt de nationale autosportbond – zo gaat dat in die dagen – twee wagens voor lokale helden. Tweeduizend gulden de neus, koopje.

Eén van de twee is Jan Flinterman, op dat moment 34 jaar oud. De Hagenaar heeft geen bijzondere erelijst op de grond, maar werd enkele jaren voor zijn racedebuut gevreesd in de lucht. Flinterman maakte, als oorlogsvluchteling, namelijk deel uit van de Royal Air Force en won de Distinguished Flying Cross voor het neerhalen van Duitse tegenstanders. In de Nederlandse GP van 1952 heeft Flinterman aanvankelijk pech – zijn wagen kapt er al na een handvol ronden mee. Omdat het destijds nog is toegestaan om in andermans auto verder te rijden, wordt Chico Landi de pitstraat in gesommeerd en rijdt Flinterman de wedstrijd uit op P9.

Tegelijkertijd rijdt Dries van der Lof, eveneens 34 jaar oud en afkomstig uit het Drentse Emmen, zijn eerste en enige Formule 1-race. Van der Lof heeft ervaring met sportwagens en denkt daarom geen modderfiguur te hoeven slaan in een veld met legendes als Alberto Ascari en Giuseppe Farina. Helaas voor Van der Lof is zijn HWA-Alta niet de betrouwbaarste bolide van het stel, waardoor hij niet de complete raceafstand aflegt en zodoende niet wordt geklasseerd.

Carel Godin de Beaufort en Ben Pon (1 Grand Prix)

‘Careltje’, een twee meter lange reus uit Maasbergen, is een bekende op de Formule 1-grid als de koningsklasse in 1962 wederom neerstrijkt op het duinencircuit van Zandvoort voor de Nederlandse Grand Prix. Zesentwintig Grands Prix zal jonkheer Karel Pieter Antoni Jan Hubertus Godin de Beaufort uiteindelijk rijden, bij één van die zesentwintig ziet hij een landgenoot op de grid. Ben Pon – van de Porsche’s, inderdaad – schuift beginjaren ’60 eenmaal aan voor een Grand Prix.

Waar Godin de Beaufort een magnifieke prestatie neerzet en vanaf startplaats veertien naar P6 rijdt – en zodoende de eerste Nederlandse puntenveroveraar in de geschiedenis van de Formule 1 wordt –, daar ligt Leidenaar Pon na twee rondjes ondersteboven in het Scheivlak. Pon wordt uit zijn wagen geslingerd, iets waar coureurs in de jaren ’60 juist om bidden als het fout dreigt te gaan. Op een paar schrammetjes na is Pon ongedeerd. Terugkeren zal-ie echter niet.

Godin de Beaufort herhaalt zijn puntenscorende stunt driemaal: een keer in 1962, twee keer in 1963. De jonkheer overlijdt na een trainingscrash op de vervaarlijke Nordschleife, voorafgaand aan de Duitse Grand Prix van 1964.

Robert Doornbos en Christijan Albers (11 Grands Prix)

Het lichtontvlambare duo dat menig Nederlandse autoraceliefhebber zich ongetwijfeld zal herinneren. De ingetogen Christijan Albers, een type kat-uit-de-boom-kijken en daarna recht voor zijn raap zeggen wat er volgens hem anders kan, en de extraverte Robert Doornbos, een gewiekste handelaar, iemand die juist mensen bindt door niet altijd te zeggen wat hij denkt en de lieve vrede te bewaren. Albers en Doornbos zijn in 2005 zowaar acht races lang teamgenoten, als er bij Minardi – waar Albers sinds het begin van het jaar zijn debuutseizoen afwerkt – een plekje vrijkomt.

Albers is aanvankelijk logischerwijs sneller, maar Doornbos leert rap en komt tot ontzetting en misschien ook wel verbazing van zijn collega snel naderbij. Tegen het einde van het seizoen barst de bom als Albers beweert dat Doornbos zonder zelf enige moeite te doen om een goede afstelling te vinden, met het huiswerk van zijn teammaat aan de haal gaat.

In 2006 is Albers aanvankelijk de enige Nederlandse coureur in het F1-veld, als Doornbos genoegen moet nemen met een reserverol bij Red Bull. Het onderlinge gebekvecht blijft doorgaan, met als dieptepunt een foutief nieuwsbericht waarin wordt gesteld dat Doornbos per direct mag instappen als vervanger van Christian Klien. Het blijkt naderhand uit kamp-Albers te zijn opgezet. Kamp-Albers is blijkbaar helderziend, want enige maanden later mag Doornbos alsnog zijn rentree maken … als vervanger van Klien. Albers en Doornbos verschijnen eind-2006 daardoor nog driemaal samen aan de start.

Close calls

Goed, vandaag gaat het dus voor de veertiende keer in totaal – en met het vierde verschillende duo – gebeuren dat er twee Nederlanders aan de start van een Grand Prix verschijnen. Op een aantal momenten is het angstaanjagend dichtbij gekomen en we willen u niet van die memorabele momenten onthouden.

Denk aan Gijs van Lennep en Roelof Wunderink, die in 1975 beiden in de Formule 1 uitkomen. Alsof de duvel ermee speelt weet het tweetal, dat beiden een part-time seizoen afwerkt, elkaar telkens te ontlopen. De ene race rijdt Van Lennep, in de andere wedstrijd is Wunderink van de partij. Tot Silverstone. Op de zaterdag in Groot-Brittannië rijden beide Nederlanders de baan op. Wunderink weet zich echter niet bij de beste 26 te scharen en kwalificeert zich dus niet, waar Van Lennep een dag later wél van start mag gaan.

Of Jan Lammers en Jos Verstappen, die elkaar sowieso bijna overlappen. Goed, de vijftien jaar oudere Lammers debuteert ruim eerder dan Verstappen senior – 1979 om 1994, ook precies vijftien jaar –, maar diens carrière lijkt maar niet op te houden. Tien jaar na zijn laatste race keert Lammers in 1992 doodleuk weer terug op de Formule 1-grid, om vanwege het faillissement van March naast een zitje voor het seizoen ’93 te grijpen.

Voor de Sanmarinese Grand Prix van 1995 wordt er bericht over geldproblemen bij Pacific, dat vaste rijder Andrea Montermini aan de kant dreigt te zetten. Als vervanger wordt Lammers genoemd – hij zou op steun vanuit het Nederlandse bedrijfsleven kunnen rekenen. Montermini krijgt de centen voor elkaar en dus gaat het hele feestje niet door.

Twintig jaar later staat ook Max Verstappen bijna aan de start met een landgenoot. En wat voor eentje – de oude kartpupil van vader Jos, Giedo van der Garde. Van der Garde meent een rechtsgeldig contract te hebben om bij Sauber te rijden in het seizoen 2015, Verstappen junior zijn debuutjaar. Sauber schikt zich eruit en dus gaat Double Dutch in dat geval niet door.