50
Het was de grote droom van Eric Broadley. Een eigen Formule 1-team. Broadley, een van de oprichters van chassisbouwer Lola, wilde de Formule 1-wereld betreden met een mooi opgezet plan. Velen zullen zich niet kunnen herinneren dat Lola echt een geweldige naam is in de autosport. Een bedrijf dat wereldwijd grote successen heeft gehad. Een bedrijf dat altijd moest strijden met Adrian Reynard van Reynard Motorsport. Reynard, Lola en Dallara waren in de jaren '90 de toonaangevende merken in de chassisbouw voor autosport. Ralt, Van Diemen en Mygale waren andere spelers op de markt, zij waren altijd een goedkoper alternatief voor de beste drie.
___Escaped_link_693869e42f1f0___ ___Escaped_link_693869e42f1f2___ ___Escaped_link_693869e42f1f3___ The 1997 Formula 1 Project of Eric Broadley ended in tears. Read the story tonight ___Escaped_link_693869e42f1f4___ ___Escaped_link_693869e42f1f5___ pic.twitter.com/X7z9vhzltP
— TomMotorsportEncyclopedia (@motorsport_tom) ___Escaped_link_693869e42f1f7___
Lola had natuurlijk al een verleden in de Formule 1 als chassisbouwer. Eveneens was het aandeelhouder binnen diverse teams. Embassey Hill, Larrousse en Scuderia Italia hadden allen in de jaren '70, '80 en '90 een deel van het aandelenpakket uitbesteed aan Lola. Hierbij mag vermeld worden dat de oogst van Lola behoorlijk mager was. Larrousse scoorde met Eric Bernard en Aguri Suzuki in 1990 elf punten (een tijd waarin de eerste zes coureurs punten scoorde). Suzuki behaalde op Suzuka de enige podiumplaats. Dit kwam mede door de Lamborghini V12, die verrassend veel vermogen had. Wij hebben hier vorige week in het McLaren MP4-8 Chrysler-topic aandacht aan besteed. Hierdoor kon het matige chassis van Larrousse een beetje naar de achtergrond verdwijnen. Het chassis, gebouwd door Eric Broadley, is misschien nog wel bekend onder de ouderen onder ons. De auto met de geel-blauwe kleurstelling met Suzuki's sponsor Toshiba op de achtervleugel.
Toch wilde Broadley geen samenwerkingen meer met andere teams en na een uitermate teleurstellende campagne in 1993 met BMS Scuderia Italia, besloot men voor een eigen project te gaan. Men had in de tussentijd de marktpositie in de Formule 3000 en IndyCar, klassen waar men uitermate succesvol in was, af moeten geven aan Reynard. Vooral het IndyCar-project, waarmee Adrian Reynard in 1994 op de proppen kwam, was een doorn in het oog voor Lola. Lola realiseerde zich dat Reynard zich niet zou verenigen met een Formule 1-team. Voor Lola de kans om te schitteren in een klasse waar men competitie kon krijgen met de beste chassisbouwers ter wereld.
___Escaped_link_693869e42f1f9___ ___Escaped_link_693869e42f1fa___ ___Escaped_link_693869e42f1fb___ The 1997 Formula 1 Project of Eric Broadley ended in tears. Read the story tonight ___Escaped_link_693869e42f1fc___ ___Escaped_link_693869e42f1fd___ pic.twitter.com/TsKfRz8UOJ
— TomMotorsportEncyclopedia (@motorsport_tom) ___Escaped_link_693869e42f1ff___
Het plan ontstond eind 1994 in Huntingdon, Verenigd Koninkrijk. Broadley bouwde een prototype-auto die in eerste instantie bestuurd werd door Alan McNish. Daarbij mag gezegd worden dat McNish gedurende de begin jaren '90 een hot-property was op het gebied van testcoureurs. McNish is namelijk de man die het McLaren Honda-project (eind jaren 80 en begin jaren 90) volledig voor zijn rekening nam in Japan. McNish heeft naar het schijnt zo'n 50.000 kilometer getest voor McLaren in Suzuka. Vandaar een logische keuze van Broadley om meteen feedback te krijgen van een ontwikkelingscoureur. Daarbij gezegd dat gelimiteerde testdagen er in 1994/1995 niet waren.
In eerste instantie zou Lola vanaf 1998 op de grid komen. Dit werd, onder druk van MasterCard, vervroegd naar 1997. Broadley bouwde zijn T97/30 op de basis van het IndyCar-chassis, waarmee men in de voorgaande jaren klop had gekregen van Reynard. Lola en Broadley hadden geen keus, de auto moest af onder druk van sponsoren, de auto had nooit een windtunnel gezien en hun eigen ontwikkeling op motorisch vlak kwam stil te liggen. Hierdoor moest men kiezen voor een oude gereviseerde versie van de Ford V8 ECA versie van 1995/1996. Een motor die zelfs nog twee specificaties ouder was dan de motor waarmee Jos Verstappen in 1997 bij Tyrrell mee reed. De Lola T97/30 kwam aan in Melbourne zonder te hebben gereden. Riccardo Rosset en Vincenzo Sospiri werden aangesteld als (pay) drivers. Vooral voor Vincenzo Sospiri ging een droom in vervulling. Na een test bij Simtek in 1994 en een jaar als testrijder bij Benetton in 1996, kwam Sospiri met geld van Penzoil in actie op Melbourne.
#F1 #Lola #MasterCard The 1997 Formula 1 Project of Eric Broadley ended in tears. Read the story tonight @F1Today_net https://t.co/zrCWHbquyM pic.twitter.com/RleFGutGZ1
— TomMotorsportEncyclopedia (@motorsport_tom) December 5, 2018
Het weekend in Melbourne was misschien wel tekenend voor het verloop van de campagne. De 107% regel had zijn introductie gehad en de Lola's kwam niet uit de verf. Sospiri was in de kwalificatie meer dan elf seconden langzamer dan de snelste tijd van Villeneuve, Rosset zelfs bijna dertien. De 107%-tijd werd met meer dan vijf seconden overschreden en het werd pijnlijk duidelijk dat Lola zichzelf in een benarde situatie had gemanoeuvreerd. Een situatie die na afloop van de Grand Prix in Melbourne nog zwarter werd. MasterCard trok hun bijdrage aan het team terug. MasterCard had een soort van crowdfunding voor klanten opgezet, om te investeren in het team. Na de eerste Grand Prix hebben vrijwel alle klanten die geld zouden geven zich teruggetrokken. Lola probeerde tevergeefs de vrijdag van de Braziliaanse Grand Prix op Interlagos te halen, maar besloot zich terug te trekken op woensdag voor aanvang van het weekend. Personeel en coureurs waren al aanwezig en vlogen terug naar de thuisbasis in Engeland.
Enkele weken later kwam aan het licht dat Lola binnen de tijd dan men operationeel was, maar liefst zes miljoen dollar schuld had gemaakt. De schuld en eigendommen werden overgenomen door de Ierse zakenman Martin Birrane. Het team trok zich noodgedwongen terug uit het kampioenschap. In 2010 probeerde Lola tevergeefs opnieuw een bid te doen voor een Formule 1-team. Deze kwam niet door de keuringscommissie heen en zodoende heeft Eric Broadley zijn Formule 1-droom nooit kunnen waarmaken. Op 28 mei 2017 overleed Eric Broadley. In hem is een mooi persoon, een geweldig engineer, designer en MBE heen gegaan. Het bedrijf Lola was al in 2012 opgeheven. Toch blijf ik nog steeds een enorme fan van het werk wat Eric Broadley voor de Internationale Autosport heeft betekend. Slechts weinigen ter wereld waren vanaf het eerste tot met het laatste moment aanwezig om in geheel eigen stijl, een product te ontwikkelen die bestond uit de liefde voor de autosport.
Technische gegevens Lola T97/30-Ford
Sponsors: MasterCard, Penzoil
Team Manager: Eric Broadley
Motor: Ford Zetec-R V8 (75 deg)
Transmissie: Lola zes versnellingen met reverse, semi-automatisch
Ophanging: Dubbele Whisbone, pushrod, spring damper
Schokbrekers: Koni
Wielen: OZ
Banden: Bridgestone
Remmen: Carbon Industrie
Gewicht: 600 kg inclusief coureur
Grand Prix van Bahrein
G. Zhou
959 leden hebben dit team als favoriet
Der Schumi
Posts: 438
Polaroid