37
Vandaag is hij jarig, Michael Schumacher. Of hij dit in eigen geestelijke gesteldheid kan vieren, is voor iedereen een grote vraag. Ik wil me daar als schrijver dan ook niet mee bezighouden. Het onderwerp Schumacher is voor mij persoonlijk afgedaan, aangezien ik hem het liefste herinner als de coureur die hij was. Ik heb er dan ook geen behoefte aan om te speculeren over zijn huidige toestand. Wat ik wel kan zeggen is dat ik de situatie omtrent de berichtgeving van de familie Schumacher respecteer.
Voor mij was Michael Schumacher het ultieme voorbeeld van de grens opzoeken, deze grens benaderen en er meerdere malen overheen gaan. Ik heb tijdens mijn autosport-carrière als fan nog nooit iemand meegemaakt die zo controversieel was als Michael Schumacher. Dat begon eigenlijk al (buiten zijn schuld om) na de eerste wedstrijd die hij gereden had. Zoals ik al in deze serie heb aangegeven, was het een samenloop van omstandigheden waardoor hij Jordan na één race al verliet. Er zouden nog meerdere van deze 'samenloop van omstandigheden' volgen. Tijdens zijn carrière heb ik leren omgaan met de controversie die om Michael Schumacher hing. De autosport heeft sinds zijn intrede in 1991 vele mooie momenten gehad, maar staat eveneens synoniem voor een aantal belachelijke acties. Naar mate ik ouder ben geworden, heb ik dit ook beter kunnen relativeren.
Zijn actie waar hij na zijn tiende Grand Prix, de wedstrijd in Brazilië, de maat nam met Ayrton Senna, getuigde al van geen angst. Om tijdens de persconferentie, in het land van de door Brazilianen heilig verklaarde Senna, de aanval op hem te openen, laat zien dat de Duitser op dat moment al een kampioen was in het voeren van 'mindgames'. Schumacher zat eigenlijk al vanaf het eerste moment bij Ayrton Senna in zijn hoofd. In de korte tijd dat beide samen reden, hebben we uitstekende gevechten gezien. Wat te denken van de race op Silverstone in 1992 of de openingsrace op het Zuid-Afrikaanse Kyalami in 1993. Michael vocht daar met Senna en Prost rondenlang om de leiding in de wedstrijd. Ik vind het persoonlijk jammer dat het gevecht in 1994 op zo'n tragische manier eindigde. Ik denk dat iedereen dat vindt, dus ik kan bij deze voor heel veel mensen spreken. Feit is wel dat Senna voorafgaande aan de Grand Prix van San Marino zich alleen bezighield met 'him' (Michael Schumacher). Het leek alsof de Braziliaan, na het afscheid van Alain Prost, een nieuwe 'nemisis' had gevonden. Als schrijver ben ik altijd idolaat geweest van Nigel Mansell en Ayrton Senna. Na zijn tragische dood moest ik op zoek naar een nieuwe held. Ik wist zeker dat Michael Schumacher dat niet zou worden. Zijn rijders capaciteiten stonden overigens toen al buiten kijf. Toch waren er dingen die mij irriteerden omtrent hem als persoon. Zijn veelal (voor het publiek) arrogante houding, zijn wil om te winnen, zijn mindgames en vooral smerige acties hebben bij mij een gigantische afkeer tot hem ontwikkeld.
De Grand Prix van Australië in 1994 was voor mij een dieptepunt, zelfs toen mijn hero 'Nige' vanuit het niets als gastrijder van Williams de race won. Ik had een smerige smaak ik mijn mond. Ieder heeft hier natuurlijk zijn eigen kijk op. Ik vond destijds dat het een 50-50 ongeval was. Later, met name na de gebeurtenis in Jerez 1997, stelde ik die mening bij. Ja, Damon Hill had kunnen wachten, maar kon eigenlijk geen kant meer op. Ik neem Damon niks kwalijk. Ik nam het Michael wel kwalijk dat hij daar het wereldkampioenschap besliste. De inzoomende camera, met zijn arm op het hek, toen hij van een marshall hoorde dat hij kampioen was, zijn (misschien wel gespeelde) emotie, zijn camera-bewustheid en vooral zijn lach zorgde ervoor dat ik toen dacht dat ik nooit meer voor deze man kon juichen. Zijn absolute masterclass in Barcelona 1996 en de overwinning op Spa-Francorchamps (waar ik bij was toen hij Villeneuve passeerde) brachten een omwenteling in de zaak. Ik keek de race 's avonds terug, omdat onze Jos keihard gecrasht was in zijn Footwork FA17. Ik zag dat Michael de race zelf gewonnen had van Villeneuve. Twee weken later won hij opnieuw in Monza. Ik kreeg weer een beetje krediet voor hem. In 1997 vond ik hem fantastisch en hoopte ik dat hij met Ferrari wereldkampioen zou worden. Tot dat moment in Curva Dry Sack. Opnieuw verloor de Duitser alle krediet die hij bij mij had opgebouwd. Dit is naderhand nooit meer goed gekomen.
Zijn overwinningsreeksen in de Ferrari waren voor mijn gevoel het slechtste wat de sport kon overkomen. Nog steeds ben ik van mening dat de mensen die destijds de 'key-figuren' waren tijdens de wereldtitels, verkeerde beslissingen hebben genomen. Mijn waardering voor Ross Brawn is altijd wel groot geweest, maar als hij tegenwoordig iets zegt over een coureur die in feite hetzelfde heeft gedaan als Schumacher onder zijn leiding, dan moet ik lachen. Over Jean Todt kan ik beter zwijgen. De man is de 'Platini' van de FIA. Vroeger altijd tegen de bobo's in, hedendaags 'The Godfather' van de FIA. Todt heeft het woord bobo een totaal nieuwe betekenis gegeven. Hoe kan een man die mensen zijn woord niet kon geven (Rubens Barrichello) in hemelsnaam praten over een duw die onze Max in Brazilië gaf, nadat hij op een domme manier door Ocon van de overwinning werd beroofd? Juist deze Todt, die de media blijft voeden over de toestand van Michael Schumacher. Hij noemt zichzelf een vriend van Michael, maar vrienden verlink je niet en je gaat er zeker niet in het openbaar over lullen. Lekkere vriend ben je Jean!
Toch blijft Michael Schumacher volgens de statistieken de beste aller tijden. Zijn vijf wereldtitels bij Ferrari komen voor een groot gedeelte ook door zijn enorme inzet, zijn wil om te winnen en zijn meedogenloze houding. Hij is en blijft voor mij de terechte wereldkampioen van 1994, 1995, 2000, 2001, 2002, 2003 en 2004. De reden hiervoor is simpel. De rest was aantoonbaar minder. Ergens had ik hem graag wereldkampioen zien worden in 2006. Ik denk namelijk dat hij dan niet meer teruggekeerd was bij Mercedes voor een periode van drie jaar. Maar, als de schrijver tijdens zijn Mercedes-periode medelijden gaat krijgen met een zevenvoudig wereldkampioen, dan moet je jezelf achter de oren krabben. Dat heb ik als schrijver gedaan en ik ben tot een conclusie gekomen. Michael Schumacher had de absolute drang en wil om te winnen, hij was in zijn periode met afstand de beste coureur op de grid en hij heeft verschillende getalenteerde coureurs verslagen. Hij heeft het naar mijn idee slechts twee keer af moeten leggen tegen een coureur die op dat moment beter was. Mika Hakkinen en Fernando Alonso hebben Michael op pure snelheid kunnen verslaan. Beiden werden geholpen door de verandering in de regelgeving en het betere pakket wat ze tot hun beschikking hadden. De controverse rondom Michael Schumacher spreekt zich vandaag de dag nog steeds voort. Op elk forum wordt er nog een discussie gevoerd over zijn slechte en nare momenten. Terecht, want het mag niet vergeten worden dat naast het feit dat hij de meest succesvolle coureur aller tijden is, hij de sport met zijn waardeloze acties ook een slechte dienst bewezen heeft.
* Dit is een geheel subjectief geschreven stuk over mijn gevoel omtrent Michael Schumacher. Ik hoop dan ook dat dit word gerespecteerd en dat er op het reactiegedeelte een mooie, respectvolle discussie kan ontstaan.
MotorsportEncyclopdia (Tom)
#keepfightingmichael
Grand Prix van Bahrein
G. Zhou
79 leden hebben dit team als favoriet
Cavallino
Posts: 3.627
Eerst en vooral wil ik Tom bedanken voor zijn inzet en mooi geschreven artikels.
Zijn bijdrage wordt gesmaakt op deze site en ik kijk alvast uit naar het volgend schrijfsel.
Voor wat dit artikel betreft, dit op de verjaardag van mijn idool - Michael Schumacher, kan ik begrip opbrengen. Het is, z... [Lees verder]