Vandaag de dag: Mickey Mouse en zijn 'Mickyard' - het begin van de huidige IndyCar-klasse

Daar stond hij dan met zijn grote oren, Mickey Mouse, op het rechte stuk van de 'one mile-oval' van de Walt Disney World Speedway. We schrijven 27 januari 1996. De dag dat IndyCar opgedeeld werd in twee kampioenschappen. Wat er zou volgen was een gevecht tussen Amerikaanse autosportfans die deed denken aan een koude oorlog. Er zijn vele reportages gemaakt die over het CART-kampioenschap en de IRL gingen. Namens de Nederlanders stond Arie Luyendyk aan de start.

Het was in 1991 toen USAC en Tony George met elkaar in de clinch raakten. George, eigenaar van de Indianapolis Motor Speedway, had tabak van CART (Championship Auto Racing Teams) en besloot aan te kondigen om na te denken over een nieuwe raceklasse. Ongeveer drie jaar bleef het stil, maar in 1994 richtte hij de IRL (Indy Racing League) op. De miljoenenoperatie die Mercedes Benz en Penske tijdens de Indianapolis 500 van dat jaar hadden, bleek de druppel te zijn geweest.

De Indianapolis 500 werd een op zichzelf staande race. Een race die niet meer mee zou tellen voor het CART-kampioenschap. De auto's en motoren die in 1995 gebruikt werden in het CART-kampioenschap, waren voldoende om in 1996 bij de Indy Racing League aan de start te komen. George reserveerde 25 plaatsen voor IRL-regulars. Zij zouden zich, als men de minimale snelheid op Indianapolis haalde, automatisch kwalificeren voor de Indianapolis 500. Het grote CART-kampioenschap, wat inmiddels een populaire tegenhanger was geworden van de Formule 1, was haar paradepaardje kwijt.

De '25-8 rule' maakte de situatie voor de Amerikaanse autosport fan er niet vrolijker op. Tijdens de eerste race op de Walt Disney Word Speedway werd bekend dat alle deelnemers zich automatisch hadden gekwalificeerd voor de Indianapolis 500. Hierdoor bleven er voor teams als Penske, Ganassi en Newman-Haas slechts acht plekken over om zich te kwalificeren. CART, onder leiding van Roger Penske, besloot haar eigen 500 mijl-race te rijden: de US500. Deze US500 werd op dezelfde dag en hetzelfde tijdstip als de Indy 500 verreden.

Terug naar die 27e januari. Er stonden slechts twee IndyCar-winnaars op de grid: Arie Luyendyk en Roberto Guerrero. De rest van het veld bestond volgens Auto Motor und Sport destijds uit nobody's. Een beetje een ongelukkig gekozen term, want op langere termijn bleken er toch wel aardige coureurs aan de start te staan, zoals Tony Stewart en Michele Alboreto. Tweevoudig Indianapolis 500-polesitter Scott Brayton was ook van de partij. Het zou de laatste keer zijn dat Brayton in Orlando van start ging. De uit Coldwater, Michigan, afkomstige coureur overleed na een zware crash in de training, voorafgaande aan de Indy 500.

In een saaie race was er slechts één lichtpuntje. Richie Hearn reed van achter op de grid binnen no-time naar de tweede plaats, maar uiteindelijk viel hij uit. Dat het niveau van deze race schrikbarend slecht was bleek wel vanwege het feit dat er een verschil van 35 mijl per uur zat tussen de snelste (Buddy Lazier) en langzaamste (Dave Kudrave) auto in het veld tijdens de kwalificatie. Buzz Calkins werd op raceday de winnaar van de eerste Indy 200 at Walt Disney World. Het was zijn eerste en enige overwinning in de IndyCar Series. Arie Luyendyk viel uit door een kapotte versnellingsbak. De droom van Tony George werd werkelijkheid, hij kreeg het voor elkaar om zijn eigen auto's te laten rijden in zijn eigen klasse.

CART was niet onder de indruk, maar moest op langere termijn toezien dat steeds meer teams de weg naar Indianapolis terug zouden vinden. Deze split zorgde er voor dat de populariteit van de openwielracerij in de Verenigde Staten drastisch af zou nemen. CART en IRL werden beiden verliezers in deze slag, NASCAR kwam er uiteindelijk als onafhankelijke partij het beste uit. Hun aandeel in de Amerikaanse autosport steeg naar ongekende hoogtes.