107
Klaarblijkelijk heb ik zondag de beste Franse Grand Prix ooit gezien. Daar heb ik geen actieve herinnering aan. Ik lees en hoor over een bloedstollend gevecht en een strategische meesterzet. Woorden als ‘zinderend’ en ‘thriller’ worden op mij afgevuurd.
Aan superlatieven geen gebrek, maar heel bijzonder was het niet. De winnende inhaalmanoeuvre was de uitkomst van een goed uitgevoerde optelsom. Voor negentien van de twintig deelnemers was deze race geen moderne klassieker.
Het publiceren van bovenstaande zinnen is mogelijk een zwaar misdrijf. Maar laten we voor de verandering objectiviteit nastreven. Zoveel anders dan de Hongaarse GP van 2019, of het Spaanse treffen van een aantal weken geleden, was deze race niet.
Begrijp me niet verkeerd – ik gun Verstappen en consorten de overwinning van harte en eerlijkheid gebiedt te zeggen dat Red Bull het zondag wél, en Mercedes het niet voor elkaar had. Ere wie ere toekomt, no doubt. Goed gedaan. Maar om de loftrompet te steken alsof de geallieerden ons land hebben bevrijd, gaat me wat ver.
Doorslaan
Toen ik zondagavond de balans opmaakte na het zien van zes auto- en motorraces, viel de F1-wedstrijd op Paul Ricard buiten de top drie. Ben ik dan niet helemaal goed, stond mijn televisie op het verkeerde kanaal afgestemd of werd ik op een andere wijze gesaboteerd? Het lezen van verslagen en reacties deed vermoeden alsof de Franse GP een onderhoud van epische proporties was. Ik heb de race nóg een keer gekeken en kom tot de conclusie dat we doorslaan.
Pure autosportactie, waarbij er op het scherp van de snede wordt gestreden, is prachtig – voor mij mooier dan iedere andere sport. Iedereen heeft de beelden van Arnoux en Villeneuve (Dijon 1979) weleens gezien, of recenter knokpartijen tussen Hamilton en Rosberg.
Niets van dat, afgelopen zondag. Er kwamen een paar McLarens met aan gemak grenzende eenvoud naar voren rijden, c’est ça. De racewinnende actie was, nogmaals, een logische optelsom. Laten we ons verdiepen in de rijke schatkist van F1-historie, voor we met superlatieven als ‘waanzinnig’ en ‘episch’ strooien. Want als je dit waanzinnig en episch vond, you ain’t seen nothing yet.
Meesterzet of blunder?
Een belangrijk onderdeel van mijn frustratie zit ‘m in de gimmicks en het belang daarvan tijdens de afgelopen GP. Toen men het gebruik van twee verschillende bandencompounds verplicht stelde, leek het van toegevoegde waarde. Immers, er kwam een strategische factor bij. Achteraf bezien is er toentertijd getracht een niet-bestaand probleem op te lossen. Je kan de variëteit aan compounds absoluut behouden, maar de verplichting om er twee verschillende te gebruiken afschaffen. Op die manier ontstaan er juist tactische mogelijkheden.
Het grootste issue is wat mij betreft dat vermaledijde openklappende achtervleugeltje. Ding komt me de neus uit. Eén van de redenen waarom ik de race van zondag geen moderne klassieker vind, is een opstandigheid tegen het bejubelen van een racewinnende inhaalactie die mijn oudtante met haar jampotglazen ook nog had geperfectioneerd. DRS is in de basis oneerlijk. Áls je een boost wil, gebruik dan iets wat voor iedereen gelijk is.
Tot overmaat van ramp las ik na de race over een strategische meesterzet van Red Bull. Niet gezien. Ik heb een strategische blunder van het altijd zo scherpe Mercedes gezien – Bottas riep vrijdagmiddag al dat een tweestopper tot de mogelijkheden behoorde. Het is alsof je rijder die een regenrace op regenbanden start, waar zijn tegenstander op slicks vertrekt, die hemel inprijst. Een strategische meesterzet is iets wat Ferrari flikte tijdens de Franse Grand Prix van 2004.
Fabelachtige gebeurtenis
De Nederlandse coureur wint een race en massahysterie neemt het over. 'Everyone loses their minds', zoals The Joker zou zeggen. ‘Dit is goed voor de titelstrijd’, las ik ergens. Letterlijk gezien is dit helemaal niet goed voor het titelstrijd, want de nummer één loopt uit ten opzichte van de nummer twee.
Gezamenlijke pret is leuk voor zolang het duurt. De Verstappenaanwas is al eerder weggelopen – heeft niets met de familie te maken, maar met Nederlandse sportbeleving. In de dark ages (2008-2014) kwam je zelden Hollandse F1-liefhebbers tegen. Zij die toen trouw bleven, worden tegenwoordig week-in week-uit bedolven onder oranje superlatieven. Alles wat Verstappen doet, is briljant.
Uiteindelijk houden we op deze manier minder fans over, dan het getal waarmee we vóór de gekte begonnen. Idolatrie en massahysterie werkt verblindend. Als de rollen op Paul Ricard omgedraaid waren, had niemand het over een moderne klassieker gehad.
René Oudman
Twitter: @reneoudman
Grand Prix van Bahrein
G. Zhou
959 leden hebben dit team als favoriet
Snork
Posts: 18.653
Het lijkt er bijna op dat het fan zijn van Max not done is. Laat de fans van Max idolaat zijn, is toch prima?
Verder heeft Rene Oudman niet gekeken naar wat er achter Max en Lewis gaande was. De inloop van Perez op Bottas, de veel betere race van Ricciardo die mooie inhaalacties liet zien, de tw... [Lees verder]